Seconden Spel

Het WK Judo vindt plaats in Rotterdam en veel Nederlandse vedetten vallen bij bosjes op hun rug. Olympische medaillewinnaars als Ruben Houkes en Deborah Gravenstjin zagen al na luttele minuten hun droom op een blinkende plak voor eigen publiek op de mat uiteenspatten. Over hoe dagenlange wedstrijdstress, maandenlange geheelonthouding en jarenlange trainingsarbeid in fracties van seconden geheel nutteloos blijken te zijn geweest.

Judo. Nooit mijn sport geweest. Gekleed in een half openhangend vechttapijt minuten lang aan een zweterige tegenstander sleuren, zonder dat je daadwerkelijk eens een goede beuk kunt uitdelen. En wanneer je dan aan het eind van de resultaatloze uitputtingsslag je kalmte begint te verliezen en op z’n Italiaans toch stiekem voor een gemene elleboogstoot wilt gaan, wordt je in een zeldzaam moment van onachtzaamheid pootje gehaakt en lig je naar het plafond te staren voordat je er erg in hebt.

Lege handen
Ook op het huidige WK worden dus dromen door één minutieus foutje aan diggelen gejudood. Daar sta je dan met al je kennis, ervaring en trainingsuren voor je eigen thuislegioen al na een paar minuten met lege handen. Alles voor niets. Maar zwemmen spant wat dat betreft de kroon. Jaren leven als een monnik en trainen als een paard en dan op een honderdste seconde een olympische plak missen. Ik geef het je te doen.

Eerlijk
Geef mij maar een eerlijkere strijd, waarna je jezelf thuis altijd recht in de spiegel kunt aankijken. En kunt zeggen dat je er alles aan hebt gedaan, maar dat je niet goed genoeg was. Na negentig minuten voetbal. Vijf uur tennissen. Dagenlang cricketten bij The Ashes. En uiteraard na drie weken wielrennen.

Want zelfs de meest optimistische peddelaar weet dat als je je na 3500 km bikkelen over winderige vlaktes en moordende bergtoppen nog steeds niet hebt kunnen onderscheiden, je nooit een rondmiss van dichtbij zult zien. Maar je hele leven ploeteren en het dan laten aankomen op een slippertje of de judomat of een honderdste seconde in het zwembad, dat is behoorlijk treurig.

Uitzondering
Enige uitzondering sinds kort is sprinten. Want sinds Usain Bolt op de sintelbaan is verschenen, is daar het spel van de milliseconden voorgoed verdwenen. Al vlak vóór de sprint heeft het Jamaicaanse sprintmirakel kilometers voorsprong op zijn rivalen. Zij kijken schichtig in de camera en de regisseur moet al blij zijn met een knipoog. Hij geeft een masterclass toneelspelen weg. De Tv-commentator is zenuwachtiger dan Bolt zelf.

Halverwege de race ligt Thunderbolt al lichtjaren voor. Hij kan rustig zwaaien naar z’n fans op de tribune, gekke bekken trekken voor de camera en een drinkstop inlassen, om dan alsnog met een wereldrecord alleen op de foto over de finish te stuiven. En tegen de tijd dat de concurrentie buiten adem over de streep komt zit Bolt al in de Bar aan de Bubbels.

Begrepen
Bolt traint hard, maar lacht ook even hard al zijn collega-sporters uit die het wel op een honderdste laten aankomen. Dan heb je het wél begrepen. Thunderbolt wil nu ook gaan verspringen. Het is voor het Nederlandse judokamp te hopen dat het daarbij zal blijven.

Haar naam is Laura

Je bent 13 jaar. En je wilt in je eentje de bol rondvaren. Je krijgt te maken met de meest heftige orkanen, die je doen sidderen van angst. Met windstiltes waar je gek van wordt. Met ronddwalende containers vol Chinese prullaria die bij een aanvaring je boot uit elkaar splijten. En met schietgrage Somalische piraten die weten dat ze voor kinderen de jackpot kunnen vangen.

Maar je mag misschien niet weg. Niet vanwege je veiligheid, je ongeruste moeder of omdat je sponsor is gekelderd op de beurs. Je mag niet weg van de regering omdat je Leerplicht in het gedrang komt.

Afmaaien
Eindelijk had Nederland de kans om eens een keer niet met een politieke moord, falend voetbalteam of geblondeerde stemmentrekker in het nieuws te komen. Maar met een recordpoging rond de wereld zeilen van de 13-jarige Laura. En weer wordt alles wat boven het maaiveld uitsteekt genadeloos afgemaaid. Eerst door De Hoed van Onderwijs, nu door de Kinderbescherming, die Laura’s Leerplicht gerechtelijk wil veiligstellen.

Ervaren zeezeilers zijn overtuigd van de technische kwaliteiten van het zeilorakel uit Wijk bij Duurstede. Geboren op een jacht, maakte ze op haar zesde Friesland reeds onveilig. Toen ze elf was ging ze al zes weken alleen op pad. Voor haar eigen doen is ze dus eigenlijk een laatbloeister, omdat ze ‘pas’ als 13-jarige de grote plas over gaat steken.

Gevaar
De oude zeebonken waarschuwen Laura wel voor de stevige stormen, piraten en gevaarlijke havens. Voor de soms eeuwig durende windstiltes. Voor zeeziekte, die zo erg kan zijn dat je een sprong overboord prefereert boven misselijkheid. En in het bijzonder voor nachten die alleen nog maar bestaan uit ontelbare power napjes, omdat gevaar aan de horizon nooit slaapt. Het slaapgebrek kan volgens één ervaren rot zelfs leiden tot waanvoorstellingen, waarbij je mensen aan boord ziet die er niet zijn.

Stel je voor, je bent als 13-jarige Laura al doodziek van de huizenhoge golven, wordt achtervolgd door de Afrikaanse klonen van ‘Pirates of the Carribean’ en lijdt aan een chronisch slaaptekort. En dan plotseling zie je Jan Smit in een gele zuidwester op je voordek staan zingen: ‘Haar naam is Laura, Een hele lieve meid, Als ik in haar ogen kijk ben ik de weg heel even kwijt’. Knappe kapitein die op zo’n moment ook niet zelf de weg kwijt raakt en overboord springt om de eeuwige rust van het zeemansgraf op te zoeken.

Onnodig
Maar Laura staat met haar beide zeemansbenen stevig genoeg op de grond om het zover niet te laten komen. Ze gaat gewoon de wereld rond. School afmaken? Net als jonge profvoetballertjes, die later toch miljonair worden, heeft Laura het ook niet nodig. Ze kan na haar tochtje haar bankrekening schnabbelend en boekensignerend vullen voor de volgende monstertrip.

En mocht de rechter maandag anders beslissen, dan is het toch al te laat. Want tegen de tijd dat de kinderpolitie bij Laura aan de deur staat, heeft het zeilmirakel al lang de trossen losgegooid. En zeilt ze met Jan Smit op de mp3-speler de vrijheid tegemoet.

Prisoners of Her Majesty

Iedere Amsterdammer in Nederland weet het al, en iedere Nederlander in het buitenland weet het ook. Hollanders in het buitenland zijn erg, maar Engelsen zijn erger. Thuis zijn de Prisoners Of Her Majesty (Pommies) strak ingesnoerd in een verstikkend sociaal korset. Maar buiten hun eiland gaan de gevangenen helemaal los, en niet alleen meer in Australië zoals vroeger.

Nederlanders in den vreemde haalt u er zo uit. Lange, in afritsbroek-uniform gestoken chagrijnen die om stipt zes uur lokale tijd luidruchtig op het terras verkondigen dat het nu toch echt etenstijd is, het voedsel in geen velden of wegen op de dagelijkse kost thuis lijkt en de lokale biertappers toch echt moeten begrijpen dat er minimaal een halve meter schuim op het pils hoort te zitten. Plaatsvervangende schaamte maakt zich van u meester en het is dan ook geen wonder dat Nederlanders elkaar in het buitenland proberen te ontwijken.

België
Dit valt echter in het niet bij het gedrag van de Engelsen. Hoewel in eigen land vaak het toonbeeld van hoffelijkheid en beschaafdheid laten de Pommies deze eigenschappen compleet varen na een (voetbal)tochtje naar het vaste land. In Birma lijkt de nationale hobby huisarrest geven te zijn. In België juist ontsnappen uit een huis (van bewaring). In Engeland is dat internationaal misdragen. Zuipen, schelden, vechten en het tentoonspreiden van misplaatste arrogantie mogen gerekend worden tot de populairste Engelse exportproducten.


De Pommies verkeren nog steeds in de veronderstelling dat Engeland een wereldmacht is, hun voetbalteam wereldkampioen wordt en The Queen de moeder van alle wereldburgers zal blijven. De gemiddelde Engelsman ziet zichzelf nog het liefst in een wit tropenkostuum op een olifant door de Indiase jungle marcheren met een groot kruis om de inheemse bevolking de beginselen van cricket en christendom bij te brengen. Dit in tegenstelling tot de sympathieke Welshmen en Schotten die, als ze niet al rood verbrand waren, in het buitenland bordeauxrood zouden worden van schaamte voor hun mede-eilanders.

Lauwe Pie
Ook op culinair gebied denken de Engelsen wat in de melk te brokkelen te hebben vanwege het succes van de vloekende TV kok Gordon Ramsay en de poeslieve Jamie Oliver. In werkelijkheid bestaat het Engelse maaltje nog steeds uit een lauwe pie, zwarte toast met witte bonen of een oude krant met slappe friet en rotte vis. Het beste wat de Engelse keuken ooit heeft voortgebracht is Engelse drop. En zonder buitenlandse sterren verbleekt de Premier League bij de Eerste Divisie.


Een mogelijke oorzaak is de penibele thuissituatie van onze westerburen. Toegegeven, Londen is een geweldige metropool en een weekendje in het hippe Brighton of in een mooi kasteeltje kan iedereen wel bekoren. Maar daarbuiten is het toch echt dieptreurige vergane glorie wat de Big Ben slaat. Van een regenachtig leven in grauwe industriegaten als Liverpool, Ipswich of Newcastle zouden wij ook dieptriest worden. Wanneer je beseft dat je je kostbare levenstijd in zo’n culturele gevangenis verdoet en erachter komt dat het gras wel degelijk groener is aan de ander kant van het kanaal, moet je in het buitenland wel los gaan.

Bevrijden
Nederlanders op vakantie mogen wel eens irritatie opwekken, maar zo zijn ze nou eenmaal ook thuis. In tegenstelling tot de Engelsen, die zichzelf thuis nog moeten bevrijden uit Her Majesty’s Prison. Misschien wat advies inwinnen bij de Belgen?