Arm Arsenal

Arm Arsenal. De Londense hogeschool voor de voetbalkunsten heeft volgens de FIFA geen recht op compensatie van de KNVB voor de blessure van Robin van Persie. Deze werd tijdens een oefenpotje van het Nederlands elftal even op zijn plaats gewezen door het Italiaanse hakblok Chiellini. Het Rotterdamse voetbalmirakel moet vier maanden lang verplicht zitvlees kweken op de tribune. En daar was de coach van The Gunners, de Franse voetbalprofessor Arsene Wenger, bepaald niet blij mee.

Het met een begroting van 121 miljoen euro toch al zo armlastige Arsenal eistte 22 miljoen euro compensatie van de KNVB. Maar dat financiële feestje is nu dus door de FIFIA afgelast. Arm Arsenal, voor dat geld hadden ze toch mooi een speler van het kaliber Huntelaar kunnen kopen. Knappe club die daar de Champions League niet mee wint!

Stel dat Arsenal wel had gewonnen. Stel dat elke club vergoedingen zou krijgen voor alle spelers die na een zorgeloos weekendje interlandballen terugkeren naar hun club in een lappenmand. Voetbaltechnisch minder bedeelde dwergstaatjes als San Marino, Liechtenstein of Andorra, met spelers die zelfs in de Jupiler League nog niet mee kunnen komen, zouden geen verschil merken omdat er niemand bij een topclub speelt.

Maar de voetbalbonden van landen als Nederland, Portugal, Engeland en Italië kunnen hun borsten alvast natmaken en hun bankrekeningen alvast leegtrekken. Met zoveel topspelers in hun gelederen zullen zij na elk WK-kwalificatierondje diep in de buidel moeten tasten. Dat moeten ze al bij WK of EK toernooien. Dit ondervond de Engelse voetbalbond al in 2006 toen Manchester United aanvaller Owen geblesseerd raakte en er een dikke zak poen enkele reis naar Manchester ging.

Het zal het einde betekenen van tenminste de oefeninterlands. Geen enkele club zal haar spelers nog laten vertrekken voor een belangeloos potje ballen op de Balkan of in de Australische hitte. Met als gevolg dat de bondcoaches hun spelers na de kwalificatierondes waarschijnlijk pas voor het eerst te zien krijgen in de spelerstunnel, twee minuten voor aanvang van de eerste WK wedstrijd. Want daar MOETEN de topspelers wel zijn. Sterker nog, daar worden topspelers geboren en gemarket.

Geen club die de Argentijnse voetbaldwerggod Messi wil hebben zonder de garantie dat hij op een WK zal schitteren onder toeziend oog van Maradonna. En zouden de Real Madrid shirts van Christiano Ronaldo in China ook nog als warme broodjes over de toonbank gaan als het verwende Portugese jongetje er in Zuid-Afrika niet een paar vrije trappen in zou knallen?

Clubs gebruiken de nationale bonden en elftallen om (commercieel) te scoren op een groot toernooi maar minachten ze daarbuiten. En dat is huichelachtig hypocriet. Opa Wenger in Londen heeft dit echter nog niet door. Maar wat wil je ook als je inwoner bent van een land dat zonder Zidane en mét een handsbal van Henry naar het WK gaat? Pure frustratie!

Onderweg Naar Zorgen

Het was een verschrikkelijke week. Het nieuws sloeg in als een clusterbom in een Afghaans vluchtelingenkamp. Iedereen was er kapot van en huilde watervallen. Op de redactie van ROLTRAP werden de tissues door de groothandel met pallets aangeleverd, en nog waren het er te weinig. In heel medialand hingen de vlaggen halfstok. Want de parel van de publieke omroep, een van de hoogmissen van de Nederlandse acteercultuur, houdt ermee op. BNN gaat stoppen met Onderweg naar Morgen.

Dramatische, DSB-achtige taferelen zijn in aantocht. Beverly Hilversum bereidt zich voor op een ontslagslag golf die zijn weerga niet zal kennen. Nooit eerder kwamen zoveel topacteurs in één klap op straat te staan. Een treinlading aan potentiële Oscarwinnaars wordt zomaar zonder pardon door Barts News Network met een enkeltje naar het UWV gestuurd. Omdat het naïeve Nederlandse kijkvee te weinig oog had voor dit dramatische tv-hoogstandje.

Onder ons: het is sowieso een wonder dat dit soort schunnige beeldvervuiling ooit door de publieke omroep is uitgezonden. ROLTRAP ziet haar cynisch bij elkaar geschreven belastingcenten graag naar een megalomane voetbalclub in Zuid-Europa gaan in ruil voor een mooie pot voetbal op de buis. Naar een pretentieloos ochtendprogramma waar schmierende hypotheekboeren ervoor kunnen zorgen dat vuile bankjes omvallen. Of naar een informatief kinderprogramma over haaruitval bij fruitvliegjes.

Maar niet naar een letterlijk en figuurlijk ‘dramatisch’ soapspektakel. Onderweg Naar Morgen is een over de top getilde aaneenschakeling van jammerlijke acteerprestaties en onmogelijke plotlijnen. Overgoten met een sausje van populistisch taalgebruik door overhippe acteurs die niet bepaald vooraan stonden toen het grote verstand werd uitgedeeld.

Als ONM überhaupt al uitgezonden zou moeten worden, laat het dan op een campingzender als SBS6 zijn. Of tussen de andere kinderprogramma’s op Jetix of Nickelodeon. Maar niet op de publieke omroep. BNN zou er trouwens ook verstandig aan doen commercieel te gaan, want de jongerenzender bulkt van de puberale pulp zonder toegevoegde waarde. Dat zou ook de doorgaans sympathieke en intelligente Patrick ‘ONM drama is belangrijk om jongeren te bereiken’ Lodiers toch moeten inzien.

Gelukkig is geen enkele omroepbobo van plan om het hele zooitje voor een bodemprijsje over te nemen. En dus komt er in 2010 elke werkdag weer een half uurtje vrij voor echte, publieke, educatieve televisie. Voor Alle Fans, Te Land ter Zee en in de Lucht of Lingo; ROLTRAP kan niet wachten op het nieuwe TV seizoen!

Schiettent

Zeg Amsterdam, en 90 % van de provincie zal beginnen over Bijlmergangsters die elkaar de eerste hulp in schieten. Over moordende taxichauffeurs die het Leidseplein terroriseren. Over Amerikaanse no-go areas in de westelijke stadsdelen. Of over ontelbare liquidaties in de onderwereld, van stenenschuivers als Willem Endstra.

In het buitenland komt onze hoofdstad er niet veel beter vanaf. Ongeveer 95 % van de wereldburgers associeert Amsterdam met onmetelijke hoeveelheden drugs, drank en prostitutie. Grootste internationale angstgegner van het hoofdstedelijke imago is de Amerikaanse redneck Bill O’Reilly. De presentator van de conservatieve TV zender Fox News noemde Amsterdam in zijn showtje The O’Reilly Factor een Sodom en Gomorra waar alle criminelen uit Europa samenklonteren.

Kortom, Amsterdam lijkt het wilde westen van de 21e eeuw. En daarbij verwacht je dat er ook een leger aan schietgrage sheriffs de hoofdstad bevolkt om het leed voor de inwoners nog enigszins dragelijk te maken. Een meedogenloze politiemacht bestaande uit types van het kaliber Dirty Harry die, rond de klok schietend, vanuit hun jakkerende barrel of een van de vele politiehelikopters het Mokumse schorem onder vuur nemen. Amsterdam moet dus wel één grote schiettent zijn.

Maar niets is minder waar. Crimineel of niet, in Amsterdam wordt slechts 87 keer per jaar het wapen getrokken door de politie. Slechts 4 x per jaar komt de 9 millimeter van de platte petten daadwerkelijk in actie. En slechts 2 mensen per jaar worden daadwerkelijk neergeschoten door de lange arm van de wet. Dat is gemiddeld één keer per loopbaan. Of één keer in de 40 jaar. Veertig jaar!

Als in een wereldstad als Amsterdam, met jaarlijks duizenden evenementen en miljoenen bezoekers, al zo weinig wordt geknald, hoe zit dat dan op het platteland? Weten agenten in plaatsjes als Veendam, Helledoorn of Dongen überhaupt waar dat zware stuk lood aan hun riem toe dient? Moet de dorpsagent van Scharnegoutum naar het archief om erachter te komen hoeveel eeuwen het geleden is dat er voor het laatste kruit in zijn gemeente heeft gedampt? Is er binnen de gemeentegrenzen van Wymbriseradiel überhaupt ooit een dienstblaffer gesignaleerd?

Terug naar de hoofdstad. Er zijn twee mogelijkheden. Of er wordt niets aan de criminaliteit in Amsterdam gedaan en de stad is inderdaad een stedelijk exercitieterrein. Of het valt allemaal wel mee met het doomscenario, dat door de (landelijke) media wordt geschetst en waar de hele wereld vanuit gaat dat het een accurate weergave is van de werkelijkheid.

Er is maar één manier om erachter te komen; neem de proef op de som. Trek je kogelvrije vest aan, regel je testament en ga ervoor!

Het Laatste Taboe

Nederlanders zijn open en direct. Wij delen alles onmiddellijk en met iedereen. Een willekeurige voorbijganger hoeft er maar om te vragen en we verhalen zonder gene over ons gewicht, de prijs van ons huis, onze hekel aan de baas en onze nachtelijke escapades en drinkgelagen. En het liefst zetten we al deze informatie nog dezelfde dag geïllustreerd met een paar gênante kiekjes op Hyves, Facebook en LinkedIn.

Maar er is één onderwerp waarover wij Nederlanders zwijgen als het graf. Eén onderwerp waarover niemand zich verspreekt tijdens een dronken verjaardag bij de buren. Het allerlaatste taboe van de polder: ons salaris.

Uitzondering
Je komt nog eerder achter de locatie van het Iraanse Atoomprogramma, dan dat je in Nederland kunt uitvogelen hoeveel je vriend, buurman, collega of zelfs vader elke maand op zijn rekening kan bijschrijven.

Collega’s vormen terecht een uitzondering. Want het is niet bepaald bevorderlijk voor de sfeer op de afdeling als je ervaren collega met 30 jaren dienstverband op de teller erachter komt dat jij, groentje, vers uit de collegebanken, evenveel verdient als hij.

Geheimzinnigheid
Los van werk is het salaristaboe onverklaarbaar. En dat terwijl iedereen, van je buurman tot aan je beste vriend, toch wel kan schatten in welke belastingschijf je valt. Tenzij je het type bent dat een klapper in de loterij geheim kan houden of stiekem een lucratieve wietplantage op de vliering runt. Dan wordt het wel erg moeilijk om de buurt te laten geloven dat je die gloednieuwe Maserati of dat net aangelegde subtropische zwemparadijs in je tuin hebt betaald van je vakantiegeld als handenarbeid leraar.

Dus waarom die geheimzinnigheid? Het povere loontje van premier Balkenende is een wereldberoemde norm in Nederland. Het financiële huishoudboekje van de Oranjes is toegankelijker dan het privéleven van Jan Smit. En de voltallige publieke opinie eist inzage in het aantal nullen op de salarisstrookjes van topbestuurders en de kijkcijferkanonnen uit Hilversum.

Voorbeeld
Maar de kans dat je achter het salaris van je beste vriend of je vader komt (voor zijn overlijden) is kleiner dan de kans op een jaar zonder aardbevingen in Indonesië. Nederlanders delen dus (on)gevraagd alles. Behalve hun salaris. En dat is hypocriet.

Om het goede voorbeeld te geven krijgt u nu uiteraard wel een exclusief kijkje in de salariskeuken van ROLTRAP. Bij dezen het salaris van de voltallige redactie: 0 euro. En dit zal pas veranderen wanneer u massaal op de Google Advertenties gaat klikken. Maar als ROLTRAP er dan wat aan gaat verdienen, dan is dat weer ge…. U raadt het al.

Uitgespeeld

Rio organiseert de Olympische Spelen van 2016. Namens de voltallige redactie van ROLTRAP: veel succes! Want dat de Spelen niet alleen publiciteit, volle hotels en gloednieuwe sportfaciliteiten opleveren, dat is nu ook buiten het met schulden overladen Athene wel bekend.

Desondanks wil Nederland toch de Spelen van 2028 naar de polder halen. En dus werd onlangs de vriendelijke dinosaurus Ivo Opstelten benoemd tot voorzitter van de Council Olympisch Plan 2028, oftewel de Olympische polder promotiecommissie. Gelukkig ziet ook Anton Geesink in dat Nederland aan deze wedstrijd niet mee hoeft te doen.

De Spelen zijn puur een G-20 prestige speeltje. Leuk voor Chinezen die zich hebben bewezen, Brazilianen die zich graag willen bewijzen, of Amerikanen die zich tot vervelens toe blijven bewijzen. Maar niet voor kleine landjes. Zoals Griekenland, dat nog steeds diep zucht onder de schulden van vijf jaar geleden. Of Nederland, dat niet voor niets bij de G-20 top aan de kindertafel moet aanschuiven en wordt afgescheept met een Chocomel wanneer de grote jongens aan de drank gaan.

Spelen zijn leuk wanneer twintig miljard een promille van je staatsbegroting is, je een hele metropool zonder pardon op de schop kan gooien, je behoefte hebt aan nieuwe accommodaties, infrastructuur en toeristen, en je moeiteloos een blik met 100.000 (onvrijwillige) vrijwilligers kan opentrekken.

Nederland kan nog geeneens 4 miljard AOW-geld vrijpeuteren. Nederland is nu al totaal dichtgeslibd. Het verkrijgen van vergunningen voor de benodigde infrastructuur is een mission impossible. Tegen de tijd dat je als stadsbestuur überhaupt de papieren voor een metrolijn binnen hebt zijn de Spelen van 2028 al voorbij.

Nederland heeft al een bloeiende topsport sector met dito behuizing. En iedereen die op een zomerse dag op het strand komt of door de Amsterdamse binnenstad loopt weet dat het met het (drugs)toerisme ook wel goed zit. Ten slotte wil geen enkele Nederlander zijn vaste poker- of visavondje opgeven om als vrijwilliger de lege plekken op de tribune op te vullen bij de 50 meter boogschieten in Dronten.

En de openingsceremonie, ziet u het al voor u? Koning Lex die met de koffiekan op de VIP tribune rondgaat en Max die erachter aanhobbelt met één koekje voor elke wereldleider? Het vuurwerk op het Markermeer, omdat omwonenden over elke extra decibel geluid klaagden? Een stokoude Marco Borsato die fors geld voor zijn optreden wil om zijn AOW’tje aan te vullen?

Er is in Nederland geen plek, capaciteit, geld en goodwill aanwezig voor de Spelen. En geen eer te behalen. Daarnaast, welke atleet of journalist wil er nu na zijn optreden ’s avonds weer thuis bij moeders aan de boerenkool zitten? Terwijl hij of zij ook had kunnen shoppen in Singapore, drinken in Dubai of beesten in Brazilië?

Dat heeft Anton Geesink ook goed begrepen. De reus uit Utreg heeft terecht geen zin in het provinciale gepeupel in de polder en wil voor de Spelen de wijde wereld in. Groot gelijk, want ook ROLTRAP is in 2028 wel toe aan een vakantie!

Crisis Miljonair

15 september 2009. Er is er één jarig. De kredietcrisis is 1. Precies een jaar geleden donderde het commerciële kaartenhuis genaamd Lehman Brothers in elkaar.

De val van de zakenbank luidde het begin in van de zwaarste recessie sinds de jaren dertig (u weet nog wel). Sterker nog, als alle duistere voorspellingen van de experts en de media van een jaar geleden zijn uitgekomen, zitten we nu zelfs in een loodzware depressie.

U bent als het goed is uw baan kwijt, er staan kilometerslange rijen bij het UWV en al uw spaargeld is verdampt of meegegrist door naar Zuid-Amerika gevluchte bankiers. Kortom, u kunt wel wat advies gebruiken om het hoofd, ondanks de financiële malaise, toch nog boven water te houden.

Tien gouden tips om crisis miljonair te worden


1. Boek een retourtje Pakistan en vang Osama Bin Laden (25 miljoen $)

2. Koop een vijfde staatslot (5.5 miljoen euro)

3. Beleg uw Icesave-centen op de beurs (afhankelijk van uw saldo). De beurzen stijgen momenteel sneller dan de temperatuur op aarde.
 
4. Steel een paar schilderijtjes van Andy Warhol (vele miljoenen)

5. Geef ze weer terug (1 miljoen dollar)

6. Verhuis naar Zimbabwe (miljarden). Met de huidige hyperinflatie bent u met 10 euro miljardair.

7. Klaag Ab Osterhuis en Roel Coutinho aan omdat u nog geen Mexicaanse Griep hebt (tot vele miljoenen)

8. Trap eens tegen een balletje (minimaal 10 miljoen)

9. Claim shockschade omdat u videobeelden heeft gezien van de dodemansrit op Koninginnedag (hangt af van met hoevelen u claimt)

10. Stuur uw vermogen met vakantie naar belastingparadijs Guernsey (kan even duren)


Ik zie u op de Miljonair Fair!

Dutch DNA

Er is geen ontkomen aan. 400 jaar geleden voer Henry Hudson met zijn pieremachocheltje de Hudson op en dat zult u weten ook. Maar in hoeverre is het Dutch DNA daadwerkelijk nog in New York aanwezig?

Deze week is, net als vier eeuwen geleden, een armada Nederlanders de grote plas overgestoken om New York te veroveren. De Halve Maen van Hudson werd ditmaal echter vergezeld door skûtsjes en de hypermoderne varende oorlogsbunker Hr. Ms. Tromp. En expeditieleiders Lex & Max, met in hun kielzog een bataljon journalisten en roddelratten, verkozen een snelle vlucht boven een maandenlange zeiltocht per scheurbuikschip.

Media
Tijdens de talloze journaal reportages, Netwerk specials en Man-Bijt-Hond knutselwerkjes vallen telkens dezelfde termen. Tolerantie, vrijheid en handelsgeest. Dat zijn de eigenschappen die de Nederlanders zouden hebben geïmporteerd naar The Big Apple. Het Dutch DNA dat er volgens onze eigen Lex voor heeft gezorgd dat New York ‘The World’s Greatest City’ is. Maar wat is er vandaag de dag aan beide zijden van de oceaan nog van terug te vinden?

Tolerantie
Politieke moorden, schietende agenten bij (nationale) feesten, toenemend geweld tegen homo’s en bewegingen die de ‘kosten van de allochtonen’ willen berekenen. Het lijkt erop dat de Nederlandse tolerantie er de afgelopen vier eeuwen niet bepaald op vooruit is gegaan.

In tegenstelling tot New York, waar vooral de culturele tolerantie vandaag de dag een lichtend voorbeeld is voor de lage landen. In The Big Apple is iedereen nieuw. Is iedereen vreemdeling. En daardoor is iedereen gelijk.

Vrijheid
Exporteerden de Nederlanders vrijheid naar New York? Daar denken de Indianen, van wie Manhattan werd afgetroggeld voor 60 gulden, heel anders over. Net als de ontelbare slaven die op Nederlands initiatief voor het eerst naar Amerika werden gebracht.

Tegenwoordig overheerst vrijheid blijheid in New York. Binnen het kader van de strenge antiterreur regels kan iedereen The American Dream realiseren. Van slumdog naar millionaire. In Nederland daarentegen lijken persoonlijke mogelijkheden steeds meer te worden beknot door truttige ambtenaren, hokjesdenken en maatschappelijke onverdraagzaamheid.

Handelsgeest
De VOC-mentaliteit. Ons nationaal knuffelexportproduct heeft er letterlijk voor gezorgd dat Nieuw Amsterdam werd gesticht en uitgroeide van een beverbazaar tot hét internationale handelscentrum. New Yorkers zijn nog steeds ambassadeurs van ondernemersschap, flexibiliteit en innovatie. Neem de recente crisis.

In Nederland zijn we voornamelijk bezig met pijnontwijkend gedrag door middel van arbeidstijdverkorting en ander politiek gepolder. Gebeurtenissen als ontslagen worden en verhuizen voor je werk worden gezien als nationale taboes. In New York worden mensen een half uur na hun slecht nieuwsgesprek er al door de beveiliging uitgebonjourd.

Maar ze nemen hun verlies en staan desnoods de week erna vakken te vullen bij een Texaanse buurtsuper. Of ze staan alweer bij de bank in de rij met een nieuw business plan.

De Nederlanders hebben wellicht 400 jaar geleden tolerantie, vrijheid en handelsgeest naar The Big Apple gebracht. Maar de New Yorker anno 2009 zal moeite hebben om deze eigenschappen ook in het huidige Nederland te ontwaren. En Henry Hudson? Dat was een Brit.

Seconden Spel

Het WK Judo vindt plaats in Rotterdam en veel Nederlandse vedetten vallen bij bosjes op hun rug. Olympische medaillewinnaars als Ruben Houkes en Deborah Gravenstjin zagen al na luttele minuten hun droom op een blinkende plak voor eigen publiek op de mat uiteenspatten. Over hoe dagenlange wedstrijdstress, maandenlange geheelonthouding en jarenlange trainingsarbeid in fracties van seconden geheel nutteloos blijken te zijn geweest.

Judo. Nooit mijn sport geweest. Gekleed in een half openhangend vechttapijt minuten lang aan een zweterige tegenstander sleuren, zonder dat je daadwerkelijk eens een goede beuk kunt uitdelen. En wanneer je dan aan het eind van de resultaatloze uitputtingsslag je kalmte begint te verliezen en op z’n Italiaans toch stiekem voor een gemene elleboogstoot wilt gaan, wordt je in een zeldzaam moment van onachtzaamheid pootje gehaakt en lig je naar het plafond te staren voordat je er erg in hebt.

Lege handen
Ook op het huidige WK worden dus dromen door één minutieus foutje aan diggelen gejudood. Daar sta je dan met al je kennis, ervaring en trainingsuren voor je eigen thuislegioen al na een paar minuten met lege handen. Alles voor niets. Maar zwemmen spant wat dat betreft de kroon. Jaren leven als een monnik en trainen als een paard en dan op een honderdste seconde een olympische plak missen. Ik geef het je te doen.

Eerlijk
Geef mij maar een eerlijkere strijd, waarna je jezelf thuis altijd recht in de spiegel kunt aankijken. En kunt zeggen dat je er alles aan hebt gedaan, maar dat je niet goed genoeg was. Na negentig minuten voetbal. Vijf uur tennissen. Dagenlang cricketten bij The Ashes. En uiteraard na drie weken wielrennen.

Want zelfs de meest optimistische peddelaar weet dat als je je na 3500 km bikkelen over winderige vlaktes en moordende bergtoppen nog steeds niet hebt kunnen onderscheiden, je nooit een rondmiss van dichtbij zult zien. Maar je hele leven ploeteren en het dan laten aankomen op een slippertje of de judomat of een honderdste seconde in het zwembad, dat is behoorlijk treurig.

Uitzondering
Enige uitzondering sinds kort is sprinten. Want sinds Usain Bolt op de sintelbaan is verschenen, is daar het spel van de milliseconden voorgoed verdwenen. Al vlak vóór de sprint heeft het Jamaicaanse sprintmirakel kilometers voorsprong op zijn rivalen. Zij kijken schichtig in de camera en de regisseur moet al blij zijn met een knipoog. Hij geeft een masterclass toneelspelen weg. De Tv-commentator is zenuwachtiger dan Bolt zelf.

Halverwege de race ligt Thunderbolt al lichtjaren voor. Hij kan rustig zwaaien naar z’n fans op de tribune, gekke bekken trekken voor de camera en een drinkstop inlassen, om dan alsnog met een wereldrecord alleen op de foto over de finish te stuiven. En tegen de tijd dat de concurrentie buiten adem over de streep komt zit Bolt al in de Bar aan de Bubbels.

Begrepen
Bolt traint hard, maar lacht ook even hard al zijn collega-sporters uit die het wel op een honderdste laten aankomen. Dan heb je het wél begrepen. Thunderbolt wil nu ook gaan verspringen. Het is voor het Nederlandse judokamp te hopen dat het daarbij zal blijven.

Haar naam is Laura

Je bent 13 jaar. En je wilt in je eentje de bol rondvaren. Je krijgt te maken met de meest heftige orkanen, die je doen sidderen van angst. Met windstiltes waar je gek van wordt. Met ronddwalende containers vol Chinese prullaria die bij een aanvaring je boot uit elkaar splijten. En met schietgrage Somalische piraten die weten dat ze voor kinderen de jackpot kunnen vangen.

Maar je mag misschien niet weg. Niet vanwege je veiligheid, je ongeruste moeder of omdat je sponsor is gekelderd op de beurs. Je mag niet weg van de regering omdat je Leerplicht in het gedrang komt.

Afmaaien
Eindelijk had Nederland de kans om eens een keer niet met een politieke moord, falend voetbalteam of geblondeerde stemmentrekker in het nieuws te komen. Maar met een recordpoging rond de wereld zeilen van de 13-jarige Laura. En weer wordt alles wat boven het maaiveld uitsteekt genadeloos afgemaaid. Eerst door De Hoed van Onderwijs, nu door de Kinderbescherming, die Laura’s Leerplicht gerechtelijk wil veiligstellen.

Ervaren zeezeilers zijn overtuigd van de technische kwaliteiten van het zeilorakel uit Wijk bij Duurstede. Geboren op een jacht, maakte ze op haar zesde Friesland reeds onveilig. Toen ze elf was ging ze al zes weken alleen op pad. Voor haar eigen doen is ze dus eigenlijk een laatbloeister, omdat ze ‘pas’ als 13-jarige de grote plas over gaat steken.

Gevaar
De oude zeebonken waarschuwen Laura wel voor de stevige stormen, piraten en gevaarlijke havens. Voor de soms eeuwig durende windstiltes. Voor zeeziekte, die zo erg kan zijn dat je een sprong overboord prefereert boven misselijkheid. En in het bijzonder voor nachten die alleen nog maar bestaan uit ontelbare power napjes, omdat gevaar aan de horizon nooit slaapt. Het slaapgebrek kan volgens één ervaren rot zelfs leiden tot waanvoorstellingen, waarbij je mensen aan boord ziet die er niet zijn.

Stel je voor, je bent als 13-jarige Laura al doodziek van de huizenhoge golven, wordt achtervolgd door de Afrikaanse klonen van ‘Pirates of the Carribean’ en lijdt aan een chronisch slaaptekort. En dan plotseling zie je Jan Smit in een gele zuidwester op je voordek staan zingen: ‘Haar naam is Laura, Een hele lieve meid, Als ik in haar ogen kijk ben ik de weg heel even kwijt’. Knappe kapitein die op zo’n moment ook niet zelf de weg kwijt raakt en overboord springt om de eeuwige rust van het zeemansgraf op te zoeken.

Onnodig
Maar Laura staat met haar beide zeemansbenen stevig genoeg op de grond om het zover niet te laten komen. Ze gaat gewoon de wereld rond. School afmaken? Net als jonge profvoetballertjes, die later toch miljonair worden, heeft Laura het ook niet nodig. Ze kan na haar tochtje haar bankrekening schnabbelend en boekensignerend vullen voor de volgende monstertrip.

En mocht de rechter maandag anders beslissen, dan is het toch al te laat. Want tegen de tijd dat de kinderpolitie bij Laura aan de deur staat, heeft het zeilmirakel al lang de trossen losgegooid. En zeilt ze met Jan Smit op de mp3-speler de vrijheid tegemoet.

Prisoners of Her Majesty

Iedere Amsterdammer in Nederland weet het al, en iedere Nederlander in het buitenland weet het ook. Hollanders in het buitenland zijn erg, maar Engelsen zijn erger. Thuis zijn de Prisoners Of Her Majesty (Pommies) strak ingesnoerd in een verstikkend sociaal korset. Maar buiten hun eiland gaan de gevangenen helemaal los, en niet alleen meer in Australië zoals vroeger.

Nederlanders in den vreemde haalt u er zo uit. Lange, in afritsbroek-uniform gestoken chagrijnen die om stipt zes uur lokale tijd luidruchtig op het terras verkondigen dat het nu toch echt etenstijd is, het voedsel in geen velden of wegen op de dagelijkse kost thuis lijkt en de lokale biertappers toch echt moeten begrijpen dat er minimaal een halve meter schuim op het pils hoort te zitten. Plaatsvervangende schaamte maakt zich van u meester en het is dan ook geen wonder dat Nederlanders elkaar in het buitenland proberen te ontwijken.

België
Dit valt echter in het niet bij het gedrag van de Engelsen. Hoewel in eigen land vaak het toonbeeld van hoffelijkheid en beschaafdheid laten de Pommies deze eigenschappen compleet varen na een (voetbal)tochtje naar het vaste land. In Birma lijkt de nationale hobby huisarrest geven te zijn. In België juist ontsnappen uit een huis (van bewaring). In Engeland is dat internationaal misdragen. Zuipen, schelden, vechten en het tentoonspreiden van misplaatste arrogantie mogen gerekend worden tot de populairste Engelse exportproducten.


De Pommies verkeren nog steeds in de veronderstelling dat Engeland een wereldmacht is, hun voetbalteam wereldkampioen wordt en The Queen de moeder van alle wereldburgers zal blijven. De gemiddelde Engelsman ziet zichzelf nog het liefst in een wit tropenkostuum op een olifant door de Indiase jungle marcheren met een groot kruis om de inheemse bevolking de beginselen van cricket en christendom bij te brengen. Dit in tegenstelling tot de sympathieke Welshmen en Schotten die, als ze niet al rood verbrand waren, in het buitenland bordeauxrood zouden worden van schaamte voor hun mede-eilanders.

Lauwe Pie
Ook op culinair gebied denken de Engelsen wat in de melk te brokkelen te hebben vanwege het succes van de vloekende TV kok Gordon Ramsay en de poeslieve Jamie Oliver. In werkelijkheid bestaat het Engelse maaltje nog steeds uit een lauwe pie, zwarte toast met witte bonen of een oude krant met slappe friet en rotte vis. Het beste wat de Engelse keuken ooit heeft voortgebracht is Engelse drop. En zonder buitenlandse sterren verbleekt de Premier League bij de Eerste Divisie.


Een mogelijke oorzaak is de penibele thuissituatie van onze westerburen. Toegegeven, Londen is een geweldige metropool en een weekendje in het hippe Brighton of in een mooi kasteeltje kan iedereen wel bekoren. Maar daarbuiten is het toch echt dieptreurige vergane glorie wat de Big Ben slaat. Van een regenachtig leven in grauwe industriegaten als Liverpool, Ipswich of Newcastle zouden wij ook dieptriest worden. Wanneer je beseft dat je je kostbare levenstijd in zo’n culturele gevangenis verdoet en erachter komt dat het gras wel degelijk groener is aan de ander kant van het kanaal, moet je in het buitenland wel los gaan.

Bevrijden
Nederlanders op vakantie mogen wel eens irritatie opwekken, maar zo zijn ze nou eenmaal ook thuis. In tegenstelling tot de Engelsen, die zichzelf thuis nog moeten bevrijden uit Her Majesty’s Prison. Misschien wat advies inwinnen bij de Belgen?

Mad Men

Het is zomer en dus wordt de buis weer gedomineerd door nutteloze nieuwtjes, povere proefballonnetjes en vooral hopeloze herhalingen. Bijvoorbeeld van Ik Hou Van Holland, waarin het klapvee uit haar stekkertje gaat omdat een c-acteur het woord 'yoghurt' correct kan spellen. Tussen dit komkommergeweld zendt de VARA elke week vrij onopgemerkt het pareltje Mad Men uit.

Roken, drinken, vrouwen, drinken, roken, drinken en roken. In eerste instantie lijkt de nieuwe Amerikaanse tv-hit over de New Yorkse reclamewereld in de jaren 60 op één lange promotiefilm van de peuken- en borrelindustrie. Maar achter deze bedwelmende façade schuilt een sublieme, geraffineerde serie.

Klasse
Hoofdpersoon is cool cat Don Draper, Creative Director bij het prestigieuze reclamekantoor Sterling Cooper. De titel van de serie verwijst letterlijk naar de locatie van het kantoor, Madison Avenue, en figuurlijk naar ontelbare uitspattingen van de gladde maatpakken in de show. Tegen astronomische salarissen brengen Don en zijn mannen het grootste gedeelte van de dag rokkenjagend, grappend en vooral rokend en drinkend door. Er gaan per aflevering zoveel sigaretten en borrels doorheen dat alle hoofdrolspelers lijken te solliciteren naar een enkeltje afkickkliniek of paar maandjes chemokuren op de longafdeling. Zelfs de melk tijdens de lunch wordt afgetopt met een scheut wodka.

Wanneer je je net begint af te vragen of er dan werkelijk helemaal niets wordt gepresteerd op Madison Avenue, tonen de Mad Men hun klasse. Tijdens de schaarse serieuze vergaderingen toveren Draper en zijn collega’s met speels gemak verbluffende oneliners uit de hoge hoed en verlaten de klanten het kantoor berooid maar tevreden.

Gezinsleven
Maar Mad Men is zoveel meer dan een vermakelijke voorstelling van kettingrokende beroepsdrinkers. De serie draait naast werk ook om het gezinsleven en de mores van de jaren 60. Op subtiele wijze worden gevoelige onderwerpen als rassendiscriminatie en de achtergestelde positie van vrouwen aangekaart. Vooral het laatste onderwerp moet voor de hedendaagse vrouw aandoen als een feministische nachtmerrie. Op een enkele uitzondering na zijn alle echtgenoten veroordeeld tot koken, figureren bij zakendiners en het gedogen van de nachtelijke escapades van manlief. En de zeldzame dame die het verder schopt dan de typmachine, zoals een van de hoofdrolspeelsters, Peggy Olsen, loopt niet tegen een glazen maar granieten plafond aan.

Ook dronken buurmannen die corrigerende tikken uitdelen aan andermans kinderen, picknickende families die kilo’s zwerfvuil dumpen in de parken en het taboe op abortus verwijzen subtiel naar de andere tijdsgeest. Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van belangrijke maatschappelijke gebeurtenissen als het presidentschap van Kennedy en de koude oorlog.

Saai
Mad Men geeft op sublieme wijze een beeld van de snelle en oppervlakkige reclamewereld van de jaren 60 en de gecompliceerde maatschappij waarin deze wereld zich afspeelde. Het enige nadeel is dat Mad Men soms zo subtiel is, dat het af en toe saai dreigt te worden. Maar gelukkig is het zomer en zijn een paar goedkope explosies, achtervolgingen of slachtrijpe bad guys van een lekkere foute Steven Seagal of Stallone film nooit ver weg.

De Krant van Wilders' Nederland

De AIVD mag De Telegraaf niet langer afluisteren, zo heeft de rechter bepaald. Maar waar maakt de MI6 van de Lage Landen zich druk om? Geen enkele Telegraaflezer zit namelijk op staatsgeheimen te wachten.

De Telegraaf is met afstand de mooiste krant van Nederland. Een journalistiek hoogstandje met een enorme achterban. De Krant van Wakker Nederland houdt iedereen op de hoogte van de laatste roddels, de nieuwste achterklap en vooral het onmetelijke leed dat de gewone man dagelijks door ‘het systeem’, ‘hun’ en ‘de hoge heren met hun 12-delige pakken’ wordt aangedaan. De populistische reacties van de lezers zijn al helemaal om in te lijsten. De Krant van Wilders’ Nederland.

Boblijn
Er is dus absoluut geen reden voor de polder-Bond-brigade van de AIVD om bezorgd te zijn over het uitlekken van staatsgeheimen via De Telegraaf. Want in tegenstelling tot zure kwaliteitskranten als De Volkskrant (wikkel er een komkommer in en na een dag heb je een augurk), staat er in De Telegraaf alleen nieuws dat er echt toe doet. De flirt tussen de ex-scharrel van een palingzanger en een Madrileense voetbalkabouter. Het vrijspreken van fulltime junk en parttime zangeres Amy Wijnhouse. De boblijn van Michelle Obama. Allemaal voorpagina nieuws.

De Krant van Wakker Nederland is kennelijk bedoeld voor het roddelhongerige deel van Nederland dat al wakker is voordat RTL Boulevard en Shownieuws in de ether worden geslingerd. En als krantenkoppen echt zouden kunnen schreeuwen was De Telegraaf met haar chocoladeletterkoppen de brullende drillmaster onder de Nederlandse dagbladen.

Radicaal Regime
Zouden de roddelredacteurs van dit vodje nu werkelijk een voorpagina inruimen voor een gevoelige rekenfout in de staatsbegroting? Voor verdeelde politieke steun aan een radicaal regime in Midden-Amerika? Voor een doorbraak in het onderzoek naar het ontcijferen van het DNA van muizen?

Zelfs al zou er een duister rapport uitlekken over een geheime CIA gevangenis op Schiermonnikoog, dan zou dit nog moeten wijken voor een verhaal over de zoekgeraakte neus van wijlen Michael Jackson.

Scotland Yard

Nee, de Hollandse variant van Scotland Yard kan rustig ademhalen. Echte geheimen zijn bij de grootste krant van Nederland in veilige handen. Tenzij er een mystiek rapport verschijnt over het koffiedrinkgedrag van Koningin Beatrix. Want of zij haar koffie zwart of met melk drinkt, naar een geheim van die orde is naast elke Telegraaflezer zelfs ROLTRAP benieuwd!

Hij komt, hij komt!

Niet Obama. Niet de Paus. En zeker niet de lieve goede Sint. Nee, we hebben het hier over de pest van de 21e eeuw, dé droom van de farmaceutische industrie: De Mexicaanse Griep.

HIJ is wereldwijd al niet meer te tellen. En HIJ is pas net begonnen. Op dit moment is het virus zich heerlijk aan het nestelen in de massa toeristen aan de Spaanse Costa’s, Franse campings en Turkse 300-sterren resorts, om na de zomervakantie het gehele Nederlandse volk te attaqueren. Niemand zal veilig zijn. U niet, ik niet en de ongelukkigen op een Intensive Care al helemaal niet.

Reisbeperkingen
Eerdere pandemieën zullen erbij verbleken. De pest heeft destijds weliswaar half Europa uitgeroeid, maar had aanzienlijke reisbeperkingen. De Zwarte Dood deed er weken over om via een modderpad of een traag zeilschip het buitenland te bereiken, terwijl de Mexicaanse griep per luxe Airbus in luttele uren de hele wereld over vliegt. Tenzij het hier een klassieke Russische of Indonesische vliegkist betreft uiteraard, dan sterft hij een vluchtige dood.

Volgens minister Klink moeten ziekenhuizen zich opmaken voor een periode van grote drukte. Voor eenieder die onlangs heeft geprobeerd om te worden geopereerd is het overigens moeilijk voor te stellen dat het nu dan rustig zou moeten zijn.

Complottheorie
Op diverse fora in de spelonken van het internet duiken al verhalen op over complettheorieën. Grote farmaceutische bedrijven hebben in oktober de vaccins klaar en het kan toch geen toeval zijn dat de grote uitbraak dan net heeft plaatsgevonden? Aldus onder andere een ‘verontruste’ Yolanda uit Almere en Henk, die ‘de aspirientjes al in huis heeft’, uit Leidschendam.

Behoorlijk lullig trouwens als je uit Mexico komt. Breekt er toevallig net om de hoek een behoorlijk kwaaltje uit en de hele wereld vernoemt het naar jouw land. Hadden ze het in de VS beter voor elkaar. Daar ontstond de Spaanse griep, maar hij is naar Spanje vernoemd omdat hij daar voor het eerst werd beschreven in de censuur vrije kranten. Vast de rede voor de Armstrong-Contador vete.

Terminator
De Mexicaanse Griep is het toppunt van ironie. Iedereen maakt zich druk om elektronische virussen en de gevolgen daarvan. Consumenten vrezen gehackte banktegoeden, ondernemingen digitale bedrijfsspionage en overheden cyberattacks door terroristen en ook vreest iedereen dat De Bom ergens per ongeluk afgaat. En nu is de wereld in paniek vanwege een virus dat op de ouderwetse manier van mens op mens wordt verspreid. Dat terwijl iedereen waar dan ook ter wereld direct via telefoon, internet en videoconference rechtstreeks contact met elkaar kan hebben.

En nota bene dezelfde mensen die nachtmerries hebben van Terminator-achtige doemscenario’s waarin robots de wereld overnemen, stappen de volgende dag vrolijk in het vliegtuig naar de VS of Mexico om onbewust de pandemie een handje te helpen.

Het maakt allemaal niet uit. HIJ komt. En op wat uitvaartondernemingen, pillenboeren en salesmanagers van rouwadvertentiepagina’s na zal niemand er blij mee zijn. Maar gelukkig hoeven we niet te vrezen. De Mexicanen doen het altijd rustig aan en hun griepje vast ook.

Taxi Terreur

Op een zwoele zondagmorgen raakte een Amsterdamse taxichauffeur volledig de weg kwijt en timmerde op het Leidseplein een klant voorgoed de remise in. De Mokumse taxi sage gaat het tiende jaar in en geen TomTom weet de weg naar een oplossing.

In de provincie zijn taxi’s nog een redelijk adequaat vervoermiddel met goedgemutste chauffeurs, die gekleed in het lokale Connexxion uniform inclusief legendarische dasspeld, de klant veilig weten thuis te loodsen. Hoe anders is dat in de hoofdstedelijke verkeersjungle.

De Amsterdamse taxi’s worden veelal bevolkt door potige, grofgebekte kilometervreters, die het vaak niet zo nauw nemen met de sociale etiquette. En als je het overgrote deel van de media moet geloven zit er op een gemiddelde stapavond voor honderden jaren gevangenisstraf in de rij Mercedesen op het Leidsplein.

De taxioorlog, die tien jaar geleden begon vanwege de liberalisering van de Amsterdamse taximarkt, heeft al vele slachtoffers geëist. Maar nog nooit was een klant zo duidelijk een prooi.

Tijdens je werk iemand doden. Het is een buitengewoon weerzinwekkende en verbazingwekkende daad. Goed, het kan gebeuren als je in het leger of bij de politie zit. Zelfs een beveiliger zou er ethisch gezien nog mee wegkomen. Maar tijdens een ruzie over een taxiritje?

Zou een Albert Hein manager ook een klant dood beuken wanneer deze een A-merk in plaats van het AH Huismerk kiest?

Zou een projectontwikkelaar van Heijmans ook Minister Eurlings tussen zes plankjes slaan wanneer het contract voor een snelwegverlening naar concurrent BAM gaat?

De Amsterdamse taxiwereld lijkt een duister, parallel universum waarin het einde zoek is. In andere wereldsteden staan taxi’s garant voor een snel, makkelijk en betaalbaar alternatief. In Mokum staan taxi’s synoniem voor duur, gevaarlijk en een absolute zeldzaamheid. Je vindt namelijk ’s avonds in Amsterdam nog eerder een witte neushoorn dan een beschikbare taxi.

In Nederland is heel veel heel goed geregeld. En weinig, waaronder het Amsterdamse taxisysteem, heel slecht. In een land als Bulgarije is heel veel heel slecht geregeld. En weinig, waaronder het taxibeleid, heel goed. Op elke hoek van de straat in hoofdstad Sofia staan ongeveer zes taxi’s van verschillende maatschappijen. Van dure, betrouwbare maatschappijen tot goedkope sjachercentrales, waar soms wel eens met een magische meter of een gemanipuleerd gaspedaal wordt gewerkt. Maar dat weet je van tevoren. Iedereen kan iedere taxi kiezen, ook van dezelfde maatschappij en niemand protesteert. Het ultieme voorbeeld van de vrije markt.

En inderdaad, het aanbod overtreft de vraag ruimschoots en sommige chauffeurs kunnen er moeilijk van rondkomen. Maar het werkt en niemand zit vast aan onbetaalbare vergunningen. Goed voor de werkgelegenheid, het toerisme en het voorkomen van ongelukken door zatlappen die bij gebrek aan taxi’s zelf achter het stuur kruipen.

Het compleet liberaliseren van de Amsterdamse taxiwereld zal veel daadkracht en doorzettingsvermogen eisen. Maar uiteindelijk resulteren in meer, vriendelijkere en schonere taxi’s. Met het huidige beleid komt niemand aan waar hij zijn moet.


Update: En zo denkt kennelijk ook de Gemeente Amsterdam erover:

http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1255700.ece/Spoedoverleg_Amsterdam_over_taxiruzie

Tour de Farce?

HIJ is weer begonnen. La Grande Boucle, De Ronde der Rondes, het juweel van de internationale wielersport, Le Tour oftewel: De Ronde van Frankrijk.

Bijna 200 broodmagere mannetjes gaan drie weken lang weer op hun vederlichte fietsjes door het snikhete Franse landschap koersen. Op een dieet van water, mueslirepen, sportdrankjes en voor een enkeling ongetwijfeld een incidenteel snoepje of infuusje van de ploegapotheker.

En vlak voor Le Grand Depart, was de bom in Kamp Holland alweer gebarsten. Thomas Dekker, het aanstormende Nederlandse wielertalent dat maar niet aan wil komen, is per direct geschorst vanwege afwijkende bloedwaarden.

Wanneer zo vlak voor de start van een groots evenement een van de favorieten plotseling van het podium verdwijnt, voel je je als liefhebber toch lelijk in de kou gezet. Want al maanden ben je bezig met de voorpret. Je volgt elke trainingskilometer van je idool en hebt het complete etappeschema en een poster van je held al een half jaar boven je warme mandje aan de muur hangen. En net als je op het punt staat om met je sleurhut richting Frankrijk af te zakken om het beste plekje in de Hollandse Bocht te reserveren, blijkt dat je favoriet veroordeeld is tot 3 weken verplichte vakantie.

Alsof je als Formule-1 fan je zit te verkneukelen op een monsterrace van Rubens Barrichello, en blijkt dat hij na het opwarmrondje de pitstraat is ingevlucht en al aan het zwembad ligt omdat zijn nagels niet geknipt waren. Of je er tijdens het Nederlandse volkslied achterkomt dat Arjen Robben in de kleedkamers moest achterblijven omdat hij te chagrijnig keek.

Kortom, je voelt je beroofd van je sportheld en het riekt naar competitievervalsing. Schuldig is of niet, het is jammer dat een Nederlands talent als Dekker wederom niet aanwezig is in het Tourcircus om de soms slaapverwekkende etappes kleur te geven.

Wie wel aanwezig is, is de amateur sosa-snuiver Tom Boonen. In tegenstelling tot Dekker werd het Belgische sprintkanon één dag voor de Tour juist het podium óp gekatapulteerd. Hopen maar dat hij tijdens de koers de juiste lijn weet vast te houden.

Maar al deze sportieve speldenprikjes ten spijt, de circusschijnwerpers zijn maar gericht op één man. Beroepstwitteraar Lance Armstrong, de koning van de wielersport, heeft tussen het computeren door gelukkig nog tijd weten vrij te maken om aandacht te vragen voor de strijd tegen kanker én zijn bovennatuurlijke fietskunstjes. Maar wie zegt dat The Boss niet van de ene op de andere dag zomaar uit de koers kan worden gegooid? Vanwege een discutabel urinemonster uit 1999, een gat in zijn whereabouts-schema van 1998, of een verdachte DNA-test van een kinderhaar uit begin jaren tachtig? Dan blijft de wielerfan weer in verbijstering achter. Wordt vervolgd.

Last Stop King of Pop

The Queen of Pop kan niet stoppen met huilen om de dood van haar muzikale echtgenoot. The Terminator begint eindelijk menselijke trekjes te vertonen in de vorm van rouw. En boezemvriendin Elizabeth Taylor zegt dat ze te verslagen is om te kunnen reageren (?).

Niet alleen Madonna, Arnold Swarzenegger en Elizabeth Taylor, maar heel Hollywood huilt om Michael Jackson en de rest van de wereld snikt mee. Als de zakdoek niet was uitgevonden dan zou de zeespiegel nu een halve meter stijgen vanwege de miljarden tranen die momenteel worden vergoten. Jackson overleed aan een hartstilstand, maar wie niet?

Walk of Fame
De begrafenis van The King of Pop zal meer dan Over the Top zijn. De vrijdagmiddagfile op de A2 tussen Amsterdam en Utrecht zal verbleken bij de TV-helikopter file die in de lucht zal ontstaan tijdens zijn uitvaart. De celebrity-villadorpen Hollywood, Beverly Hills en Santa Barbara zullen uitgestorven zijn wanneer Jacko onder het oog van het complete levende deel van de Walk of Fame ter aarde wordt besteld.

Waarschijnlijk wordt zijn kist ingelegd met minimaal 500.000 Swarowski diamanten en vlak voor de begrafenis van een wildwaterglijbaan in zijn eigen Neverland afgegleden om het afscheid letterlijk en figuurlijk spetterend te maken. Er zullen meer tribute CD’s uitkomen dan dat Jackson zelf platen heeft gemaakt en de bovenste plekjes van de Billboards zullen voor The King of Pop gereserveerd zijn tot en met minimaal de volgende editie van American Idol.

Briljante troubadour
Jackson zelf zal het tafereel breed glimlachend vanaf een wolkje aanschouwen, uiteraard voor zover zijn plastische hechtingen dat toelaten. Lachend, omdat hij toch nog via de voordeur het wereldpodium heeft verlaten en de desastreuze serie concerten in Londen hem bespaard zijn gebleven. En lachend omdat hij niet alleen zijn fans verbijsterd heeft achtergelaten, maar ook zijn schuldeisers met een schuld van misschien wel een half miljard euro. Hiermee heeft ‘de briljantste troubadour van zijn generatie’, zoals zijn baas bij Sony hem noemde, zonder het te weten nog een bescheiden bijdrage aan de economische crisis geleverd.

En in tijden van crisis zoeken mensen troost in muziek. En ongeacht of je Michael Jackson vereert of veracht, zijn bijdrage aan de muziek is van onschatbare waarde geweest, daar zijn vriend en vijand het over eens. Letterlijk van onschatbaar waarde, want anders had Jackson natuurlijk nooit zo’n enorme schuld hoeven achter te laten.

Pro Revolution Soccer

Wat is het eerste dat een Belg doet wanneer zijn land wereldkampioen voetbal is geworden? Zijn spelcomputer uitzetten.

Want ondanks dat dromen natuurlijk altijd mag en Dick Advocaat nu in België de scepter zwaait als bondscoach, zal de gouden beker voorlopig nog wel een utopie blijven voor de gedrongen kleine generaal en zijn Belgische manschappen. Maar deze en vele andere dromen zijn wel te beleven via het magnifieke en ultrarealistische computerspel Pro Evolution Soccer (PES).

Een absolute must voor alle mensen die iets met voetbal hebben, en alle mensen die graag iets met voetbal zouden willen hebben.

Voor alle amateurvoetballers, die ook wel eens een omhaal in de goal willen zien verdwijnen.

Voor alle sputterende spitsen, die hun zelfvertrouwen willen opvijzelen door voetbaltechnisch minder bedeelde, belastingvrije dwergstaatjes met dubbele cijfers op de pijnbank te leggen.

Voor alle gefrustreerde Oranjefans met toernooitrauma´s, die de geoliede Russische aanvalsmachine nog een keer finaal willen inmaken, of Nederland wel eens een WK willen zien winnen na strafschoppen.

Voor alle dromers, die fysiek sterke Afrikaanse ploegen als de Marokkaanse Leeuwen van de Atlas, de Gabon Panters of het Zuid-Afrikaanse Bafana Bafana technisch willen perfectioneren.

Voor alle spelers uit de kelder van de Jupiler League, die ’s nachts achter gesloten gordijnen stiekem willen ervaren hoe het is om eens te spelen in een stadion waar meer mensen op de tribune dan op de bank zitten.

En last but not least, uiteraard voor het immense leger voetballiefhebbers met een wat minder fijngevoelige motoriek, dat normaal alleen de kans krijgt om een gedegen twaalfde man te vormen.

Voor al deze fans biedt PES de mogelijkheid om te schitteren, middels een fantastisch vormgegeven gameplay, oneindig veel opties en onnavolgbare technische snufjes. Ook het feit dat akkefietjes op de virtuele grasmat regelmatig resulteren in knokpartijen op de bank thuis onderstreept het realistische gehalte van dit digitale pareltje. Het lijdt weinig twijfel: PES zou de Nobelprijs voor Computergames moeten krijgen.

Er is echter één probleem en de gamenaam zegt het al: Pro Evolution Soccer. PES evalueert, en wordt met elke nieuwe editie realistischer. Zo realistisch, dat voor sommige gamers hun motorische minpunten van de echte wereld erin naar boven dreigen te komen.

Was een computer sport spel in eerste instantie bedoeld voor mensen met twee linker benen, een onmetelijk dikke pens of stevige straatvrees, door de vernieuwingen bij PES dreigt het een genre te worden voor louter echte topsporters. Want als de knappe koppen van de PES studio in dit tempo doorgaan, zal de editie van 2014 alleen nog kunnen worden gespeeld door een exclusief gezelschap van Champions League finalisten en WK winnaars. Leuk voor Dirk Kuijt, Clarence Seedorf en Johan Cruijff, maar niet voor u en mij.

Laten we hopen dat de Evolution van de kredietcrisis er inmiddels voor heeft gezorgd dat ook de PES programmeurs bij Konami op zwart zaad zitten en geen geld hebben voor nieuwe spel innovaties. Alleen zo kunnen we blijven ballen en voorkomen dat we naar de Confederations Cup moeten kijken.

Sofia

Sofia bestaat grofweg uit twee delen; het centrum en ‘de rest’. Het centrum is mooi, schoon, zeer kosmopolitisch, modern, en ondanks dat het geen Londen of Rome is, wel een plek waar je een aantal jaartjes zou kunnen wonen. De overheidsgebouwen zijn naar goed Oost-Europees gebruik groots en statig, met brede boulevards en veel, doch sobere, pracht en praal. Er zijn een paar mooie kerken in het centrum waaronder de grootste, de Alexander Nevski Memorial Church (zeg maar de Dom van Sofia, alleen dan plat en nog wel intact), gebouwd om de Russische soldaten te eren die stierven tijdens de Russisch-Turkse oorlog (1877-1878) die Bulgarije van de Osmanen bevrijdde, met imposante gouden koepels. Verder nog een schitterende Russische Orthodoxe kerk, veel Byzantijnse ruïnes en ook nog een mooie Ottomaanse moskee (ja, ‘zo’n kerkje met van die kleine torentjes’).

Vitosha Boulevard is de hoofdader van de stad, lopend in de richting van, inderdaad, Mount Vitosha ten oosten van Sofia. Dit is de PC Hooft van de Balkan, met alleen trendy design winkels, hippe tentjes en een publiek dat hoofdzakelijk bestaat uit rijke Bulgaren en winkelende maffia vrouwtjes met zonnebrillen op die groter zijn dan hun hoofd (en dat is niet kleiner dan gemiddeld ondanks de beperkte inhoud). Langs de weg enkel de nieuwste geblindeerde Benzjes en BMWtjes met ongetwijfeld eerlijke, hardwerkende mensen erin.

Nationaal Cultuur Paleis

Het uitgaansleven is heftig en verspreid, met een paar mooie pleintjes met veel trendy restaurants, cafés en clubs waar het gemiddelde Bulgaarse maandsalaris er zonder moeite met een rondje doorheen kan worden gejaagd. Het nationale theater is schitterend, en aan de rand van het centrum staat het uitermate lelijke National Palace of Culture, in de volksmond het NDK. Dit door de communisten neergeplante, megalomane gedrocht waarin de conciërge nog verdwaalt, werd destijds gebouwd om de bezoekers te imponeren, iets wat het zeker nog doet alleen dan op een andere manier dan de architecten en toenmalige opdrachtgevers waarschijnlijk voor ogen hadden. Vandaag de dag dient het als theater en expositie ruimte, en de belenende ondergrondse gebouwen huisvesten naast winkels een moderne cinema zodat de bezoeker zich tijdelijk kan vergapen aan meer aardse visualisaties.

Mediterraan

Buiten de partijgebouwen en shopping straten bestaat het centrum vooral uit mediterraan aandoende wijkjes met mooie groene straatjes, schitterende huizenblokken met veel trendy winkeltjes en drinklokaaltjes. Het geheel wordt afgemaakt met een paar leuke stadsparken, waar het met uitzondering van de bitterkoude winter goed vertoeven en drinken is. Maar, zoals onze vaderlandse voetbalgoed al zo treffend wist te omschrijven ‘heb elk voordeel z’n nadeel’, en daarover in deel 2 meer in een verhaal vol beton, Bijlmer architectuur, hondjes zonder baasjes en openbare vuilnisbelten.

Links over Sofia:

- http://sofia.startpagina.nl/

- www.sofia.bg/en/index_en.asp

- www.sofiacityguide.com/index.php

Nesebar

Gelukkig staat het in ‘Aan de kust Deel 1’ besproken Sunny Beach niet op zichzelf, en grenst het aan het magnifieke Nesebar. Dit prachtige vestigingstadje stamt uit de tijd van de Thraciërs (2000 jaar voor Christus) en bestaat naast het oude gedeelte ook uit een ‘nieuw’ gedeelte.

Nieuw Nesebar wordt bevolkt door het ‘gewone’ Bulgaarse volk, dat niet genoeg geld heeft om met de landelijke penoze in een van de Las Vegasachtige, megalomane hotels in Sunny Beach te verblijven, maar het zich wel kan veroorloven om op vakantie te gaan. In de kleine hotel blokken slapen de Bulgaren hier met z’n allen op een kamer, om zich daarna te gaan vermaken in een van de vele chalga clubs of om zich te vergapen aan de Westerse invasie van strandvee die de kust jaarlijks overspoeld.

Filmset

Het oude Nesebar heeft veel weg van een idyllische filmset uit de tijd dat Ben Hur en Casablanca nog volle zalen trokken. Authentieke Bulgaarse huizen vermengd met Romeinse en Griekse invloeden staan hier gebroederlijk naast elkaar op een rotsachtig schiereiland, en verraden het eeuwenlange handelsverleden en de vanouds strategische ligging van het Bulgaarse koninkrijk. ’s Ochtends vroeg, wanneer de dagjesmensen nog hun roes liggen uit te slapen in hun Sunny Beach-bunkers, en alleen de lokale bevolking zich laat zien, ademt het dorp de sfeer uit van vervlogen Byzantijnse en Romeinse tijden. Eeuwenoude pittoreske straatjes, fabelachtige huizen en mystieke ruïnes baden in het vroege zonlicht, terwijl een eenzame visser uitvaart om zijn omzet voor die avond veilig te stellen, en de meeuwen vechten om wie er de dienst uitmaakt in het luchtruim.

Makeover

’s Middags echter lijkt het alsof er een goedkoop metamorfose-klusprogramma langs is geweest, en is het eens zo rustieke vestingstadje veranderd in één grote openlucht kermis. De eeuwenoude huizen zijn nu verscholen achter een façade van glimmende namaak Gucci zonnebrillen en provisorisch afgedrukte ansichtkaarten, met daarvoor een onuitputtende stroom koopgrage bierbuiken. Het enige wat nog ontbreekt, is een microfoon van Ursul de Geer onder je neus om te vragen of het hier net zo fantastisch is als tijdens de vorige afleveringen in Salou en Gran Canaria.

Fragiel

Al met al biedt dit gedeelte van de Bulgaarse kust gemengde ervaring, met enerzijds de prachtige stranden, schilderachtige dorpjes en een opbloeiende economie, maar anderzijds ook een toenemende druk en ongebreidelde groei die een enorme druk legt op de lokale cultuur en natuur. Het is de vraag hoe lang dit fragiele evenwicht nog stand houdt, en wanneer de politici gaan inzien dat deze twee zaken niet als vanzelfsprekend gecombineerd kunnen worden.

Links Nesebar:
- http://zonnestrand.startpagina.nl
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Nesebar

- www.nessebar.nl

Sunny Beach

Sunny Beach: het Benidorm van de Zwarte Zee. Prachtige stranden en een, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, azuurblauwe zee worden hier gecombineerd enorme hotel units, onmetelijk hoge prijzen, opdringerige hawkers en vooral in het voor en naseizoen invasies gezette Duitsers en Russen, die hier volgens een aloude traditie al jaren op vakantie gaan op kosten van de partij.

Dit is met afstand de grootste badplaats aan de Bulgaarse kust. Alhoewel er een gedeelte is met oudere hotels uit de tijd dat moedertje Rusland nog garant stond voor zwaar gesubsidieerd maritiem partij vermaak is verreweg het overgrote deel van de 6 kilometer lange hotel strip in het afgelopen decennium uit de grond gestampt onder het motto groot, groter grootst. Tientallen voornamelijk Britse project ontwikkelaars hebben hun uiterste best gedaan om elkaar te overtreffen in hun groteske waarheidszin en het resultaat is een bonte mengelmoes aan veelal all-inclusive vakantie fabrieken met complete zwemparadijzen erbij waar onze voornamelijk Britse, Russische en Duitse medemens zich te goed doen aan alles wat ze thuis ook voorgeschoteld krijgen.

Aangelijnde Beren
In een poging het geheel nog enig cachet te geven hebben de marmergroeven overuren gedraaid om het geheel van binnen nog een enigszins luxe uitstraling te geven, maar dit wordt ruimschoots teniet gedaan door de overdadig vol getatoeëerde en met goud behangen, op slippers zwalkende voetbal toeristen die het overgrote deel uitmaken van de klandizie. Eenmaal buiten worden de argeloze zonaanbidders overvallen door zwaar vercommercialiseerde Bulgaarse straatverkopers en menig massa toerist staat dan ook op de foto met een aangelijnde beer of uitgemergelde slang om zijn nek voor hij er erg in heeft.

Strand

Op het strand mengt het volgepropte charter volk zich met de Bulgaarse vakantievierders, wat de sfeer wel enigszins tegemoet komt. De vele roodverbrande lichamen verraden de aanwezigheid van een aanzienlijke Britse kolonie, hoewel dit beeld afhankelijk is van het speelschema van de diverse Britse voetbalcompetities die in de aanpalende strandtenten vertoond worden. De Bulgaarse drang naar de Westerse wereld wordt hier gevisualiseerd door een overdaad aan reclame en snoeihard uit de boxen van de vele strandtenten knallende top 40 muziek. Deze overdaad wordt verder aangewakkerd door de vele jet ski’s, parasailers en andere vermaak mogelijkheden op het water.

Roofbouw

Bij het betreden van de blauwe, en overigens zeer aangenaam warme zee worden de badgasten regelmatig geconfronteerd met veel ronddrijvend afval: de keerzijde van het oprukkende kapitaal en de ongebreidelde roofbouw op het milieu begint zich al af te tekenen.

Links Sunny Beach:

- http://zonnestrand.startpagina.nl

- www.sunny-beach.com

Hersenspinsels

Gouden tijden voor de fabrikanten van medische apparatuur. Volgens de Rotterdamse professor neuro-economie Willem Verbeke zullen binnen 5 jaar bedrijven hun topsollicitanten aan een hersenscan onderwerpen om ‘de gekken te filteren’. Dit is onmiskenbaar het begin van een hersenhausse. De scanapparaten zullen niet aan te slepen zijn.

Voordat je als multinational een ogenschijnlijke topmanager een groot graaicontract gaat aanbieden, wil je natuurlijk weten wat voor vlees je in de kuip hebt. Verbeke is ervan overtuigd dat met een hersenscan alle onzekerheden en twijfels naar boven komen, en je kunt zien ‘of iemand autistisch is of psychopaat’. Vooral mensen als superoplichter Bernard Madoff hadden met een scan ontmaskerd kunnen worden, aldus de revolutionaire neuro-econoom.

Blanco Cheque

Het is natuurlijk onvermijdelijk dat meer organisaties hun inkopers met een blanco cheque naar de scanfabriek zullen sturen. Toekomstige premiers, ministers en Tweede Kamerleden zullen eraan moeten geloven. Het is zelfs niet ondenkbaar dat de trend zich op politiek gebied zover zal decentraliseren, dat uiteindelijk ook de kandidaat-burgemeester van een gemeente als Tytsjerksteradiel door de witte jassen onder handen moet worden genomen voordat hij plaats mag nemen op het pluche.

Ook topsporters zullen voor de bijl gaan. Geen enkele grote sportclub zal nog het risico willen nemen opgezadeld te zitten met een maniak. Een voetballer die de Hitlergroet brengt, een roekeloze Formule 1 racer die zijn karretje elke week in de poep rijdt of een wielrenner die vaste klant is bij de dopingdokter: sponsoren zullen willen scannen voordat ze naar de bank rennen.

Nippelgate

De trend zal ook waarneembaar zijn in de muziek- en filmwereld. Schandalen zoals de Nippelgate tijdens de Super Bowl, met Janet ‘zusje van’ Jackson en Justin Timberlake, zullen definitief tot het verleden behoren. De HR afdeling van de filmmaatschappij van bankspringende scientology-ster Tom Cruise zal ook met een slaapzak voor de deur bij de scanfabrikant liggen. En elke acteur die een snotterbui à la Kate Winslet bij de BAFTA’s zou kunnen krijgen kan fluiten naar een Oscarnominatie.

Om de boel eerlijk te laten verlopen, zullen de sterren en zakenmannen ook eisen dat betrokken artsen de scan zelf ondergaan. De witte jassen willen op hun beurt weer zeker weten dat de inkopers van de apparatuur geen rotzooi verkopen, en dus kunnen zij ook in de scan. De inkopers eisen weer dat de producent wordt gecheckt op autistische afwijkingen, waarop de ontwerpers er ook aan moeten geloven. Zo is de cirkel weer rond.

Piramide-president

Iedereen scannen is niet alleen ethisch onverantwoord maar ook het snoeien van iedereen die boven het maaiveld uitsteekt. Want topondernemers, sporters, zangers, acteurs en politici zijn vaak geen grijze muizen, maar juist bijzondere individuen waarbij een prettig steekje los zit. Licht ontspoorde mensen die broodnodig zijn voor innovatie en inspiratie. Daarnaast heeft neuro-econoom Verbeke een belangrijk feit over het hoofd gezien. Piramide-president Madoff had namelijk helemaal geen baas die hem kon laten scannen. Hij was net als zoveel spraakmakende ondernemers en opkomende politici oprichter van zijn eigen imperium. Ditzelfde geldt ook voor schrijvers. Anders had u dit nooit gelezen!

Klein Voorbeeld

Een klein gebaar van een grote man. Het ABN AMRO World Tennis Tournament in Rotterdam, afgelopen week. Terwijl je je net begint af te vragen wat de noodlijdende staatsbank en haar managers door de week te zoeken hebben bij een sporttoernooi, plotseling grote consternatie. Rafael Nadal, de beste tennisser ter wereld, verontschuldigt zich oprecht bij zijn opponent, de Italiaan Simone Bolelli. Wat is er gebeurd?

Heeft Nadal een kanonskogel afgevuurd recht op de neus van de ijdele Italiaan? Heeft de Spaanse superst(i)er na een verloren punt Simone ook verbaal alle hoeken van de baan laten zien met een woeste scheldpartij? Of heeft het vernietigende aanvalsspel van de ‘Raging Bull’ uit Mallorca na Roger Federer ook Bolelli als een klein kind aan het huilen gebracht?

Niets van dit alles. Nadal bood zijn excuses aan omdat zijn laatste bal via het net aan de overkant van de baan kwam, en Bolelli er daarom niet meer bij kon. Nadal, wereldster, multimiljonair, onbetwist nummer een, wereldwijd aanbeden door miljoenen fans, zei tegen de onbekende grijze tennismuis Bolelli sorry, omdat de Italiaan geen faire kans had om op zijn bal te lopen. Dan ben je een waardig nummer één.

Voorbeeldfunctie

Tennis is sowieso een eiland van beschaving in de doorgaans hufterige sportzee. Op wat McEnroe-achtige scheldpartijtjes op de umpire en henzelf na zijn tennissers zelden op kwajongensstreken te betrappen. Ook het publiek heeft een voorbeeldfunctie. Zelfs in stadions die volgepakt zitten met 23.000 mensen, is het muisstil wanneer de spelers serveren. Ook tijdens het spel kun je op wat oh’s en ah’s na een speld horen vallen. Hoe anders is dit bij andere grote sporten.

Het is bij de gemiddelde basketball- of schaatswedstrijd tijdens of vlak na het startsignaal een lawaai van jewelste. Voetbal spant de kroon. Bij een doorsnee potje in de hoofdklasse amateurs wordt voor het eerste fluitsignaal door het 500-koppige publiek al meer kabaal geproduceerd dan tijdens heel Wimbledon.

WK Finale 2010

Probeer tennis en voetbal eens om te ruilen. De finale van het WK voetbal 2010 in Johannesburg. Nederland-Duitsland. De stand is 1-1 en Nederland speelt met 10 man nadat Heitinga Schweinsteiger in zijn nek heeft gespuugd in een poging om Rijkaard’s fluim in het matje van Völler tijdens het EK van 1988 te imiteren. Diep in de verlenging scoort Robben de Golden Goal via binnenkant paal. Alles wat oranje is explodeert van vreugde. Maar wat doet Robben? Hij haalt de bal uit het doel, geeft de keeper een verontschuldigende hand en vraagt aan de scheidsrechter om de goal af te keuren. Niemand protesteert.

Of de Champions League finale 2011. AZ-Manchester City. Na de beslissende strafschop in de penaltyreeks, die via bovenkant lat erin gaat, vraagt Louis van Gaal aan de 4e official of de bal om sportieve gronden niet opnieuw kan worden genomen. En zullen de fans bij Ajax-Feyenoord ook de hele wedstrijd stil zijn, en beschaafd applaudisseren bij een mooi doelpunt van de tegenpartij?

Spaanse rechtse

Omgekeerd zou dit betekenen dat Nadal na een gemeen dropshotje van zijn tegenstander het net over klimt en zijn Spaanse rechtse even flink botviert op die dekselse Italiaan. Vervolgens zouden woedende Italiaanse tennistifosi eerst de umpire uitmaken voor de zoon van een prostitué en daarna zou er een fan de lijnrechter omver beuken.

Nee. Tennis en voetbal liggen qua commercie en media-aandacht niet heel ver van elkaar. Maar als het op fatsoen aankomt, kan men in de voetballerij nog wat leren van grote tennissterren als Nadal, die via kleine gebaren ook groot zijn.

Cluppie Kopen

Roerige tijden in de voetballerij. De wintertransfermarkt is nog maar net gesloten of de uitverkoop van voetbaltrainers is alweer in volle gang. Stevens, Verbeek, Tony Adams, Marco van Basten (?); de namen en bijbehorende contractafkoop miljoenen vliegen je om de oren. Ook in het diepe zuiden is het onrustig. De zoveelste voorgestelde fusie tussen Roda JC en Fortuna Sittard lijkt er nu echt te komen, en de mijnwerkers in kruimeltjesland maken zich op voor de komst van FC Limburg.

Allemaal leuk en aardig, dit soort pietluttige organisatorische speldenprikjes, maar voor echte verandering is meer nodig dan een nieuwe lange jas langs de lijn of een bundeling van namen. Om als voetbalclub echt mee te kunnen dingen naar de cup met de grote oren, heb je een Arabische sjeik nodig. Manchester City is leuk op weg, maar het kan zoveel beter en sneller.

Sponsormagneet

Om een club daadwerkelijk de Champions League binnen te katapulteren en wereldsterren te verleiden, is meer geld sneller nodig. Net als een kleine club in gebreke. Want om hoog te kunnen eindigen, moet je zo laag mogelijk beginnen. Hieraan denkende kom je al gauw uit bij een club als FC Zwolle. Al jaren veroordeeld tot een bijrol in de Mickey Mouse competitie, is deze club nou niet bepaald een boegbeeld voor de regio of een lokale sponsormagneet. Maar, een Arabische geldinjectie kan hieraan het nodige veranderen…

Voetbalhoofdstad

Vijf jaar verder. Zwolle is inmiddels de voetbalhoofdstad van Nederland. De club heeft net als Heerenveen een stadion waar meer mensen in gaan dan dat er in de gemeente wonen. En met bijna meer skyboxen dan gewone zitplaatsen is deze voetbaltempel het episch centrum van netwerkend Nederland geworden. De selectie is inmiddels uitgebreid met een blik wereldsterren. Het is Zwolle zelfs gelukt om Kaka bij AC Milan weg te lokken, vooral vanwege het feit dat de Hanzestad een van de uitlopers vormt van de Bijbelbelt. Het gelovige Braziliaanse voetbalwonder, bekend om zijn ‘I belong to Jesus’ T-shirts, werd dolenthousiast voor een transfer naar de plaatselijke FC toen hem een riant appartement in Staphorst inclusief plekje in het lokale kerkkoor werd aangeboden. Na drie opeenvolgende titels ten koste van de traditionele top drie, is ook de finale van de Champions League geen toekomstmuziek meer.

Hollywood aan de IJssel

Ook het eens zo provinciale stadshart is zienderogen getransformeerd. De steenrijke sjeik kwam namelijk niet alleen, maar nam hele hordes miljardairs in zijn kielzog mee, die de binnenstad hebben overgenomen. Er zijn inmiddels meer sterrenrestaurants dan snackbars in Zwolle, en buiten op straat staat de top van het Nederlandse bedrijfsleven te bekvechten om wie de schoenen van de sjeik mag poetsen. Geen voetballers zonder voetbalvrouwen. De lokale dorpsstraat is omgetoverd tot de PC Hooft van het Noorden, en fungeert naast shoppingwalhalla ook als catwalk voor de spelersvrouwelijke bontjassen brigade. Sinds de komst van de olieboeren en het bijbehorende circus wordt FC Zwolle door de verbitterde supporters van de andere clubs dan ook ‘Hollywood aan de IJssel’ of ‘FC Zwollywood’ genoemd.

Moed

Is dit mogelijk? Zien we over een paar jaar een nietszeggende provincieclub bij Platini op het podium de cup met de grote oren in ontvangst nemen vanwege wat geïmporteerde olieduiten? Net op het moment dat de angst hiervoor werkelijk kan toeslaan, komt er nieuws uit Londen. Guus Hiddink moet van zijn baas Abramovich orde op zaken stellen bij het in geld zwemmende Chelsea, dat net trainer Scolari heeft ontslagen. Zelfs met een onmetelijk Russisch oliekapitaal is het niet gelukt om deze middenmotor in 5 jaar naar de absolute top te schieten. Dat geeft de burger, en vooral de Nederlandse voetbalfan, moed.

Zwarte Donderdag

Heel Frankrijk staakt vandaag. Treinen en bussen zullen niet of nauwelijks rijden. Scholen, rechtbanken, posterijen en theaters zullen gesloten blijven. Vliegtuigmaatschappijen zullen massaal vluchten elimineren. Zelfs de twaalfdelige pratende pakken van de banken en de beurs leggen het gouden bijltje erbij neer. Honderdduizenden werknemers kunnen niet op hun werk komen. Kortom: heel Frankrijk werkt vandaag niet En waarom niet? Omdat heel Frankrijk meer wil werken. Een ultieme paradox.

De licht aangebraden haantjes zijn boos op president Sarkozy & Co. Vanwege de hoge werkeloosheid, de verslechterende economische omstandigheden en het gebrek aan overheidsmaatregelen. De regering zou wel miljarden uittrekken om de arrogante banken en de roestende auto-industrie te helpen, maar niets doen om de koopkracht van de arbeiders op peil te houden.

Moordende concurrentie

En wat gaan onze ploeterende vino-vriendjes hieraan doen? Ze gaan staken (inclusief de overheid zelf). Dus om meer werk te krijgen, gaat het personeel in bijvoorbeeld de luchtvaartsector juist niet werken. Hierdoor worden vluchten geannuleerd. Dit kost geld, (potentiële) klanten, speelt de moordende buitenlandse concurrentie in de kaart en zal alleen maar leiden tot nog minder werk. Hetzelfde effect geldt voor andere sectoren, maar ook voor de rebellerende ambtenaren. Want hoe kan vadertje staat de problemen te lijf gaan als haar eigen onderdanen besluiten om de dag niet achter hun bureau, maar op de jeu de boules baan door te brengen? Hoe erg kun je jezelf voor de voeten lopen? Wanneer je als zelfstandige groenteboer al je klanten ziet overlopen naar die nieuwe ketensupermarkt aan de overkant, gooi je dan ook een vat zoutzuur over je voorraad bloemkolen en broccolibomen heen om aandacht te vragen?

Middeleeuws eiland

Nu wordt in Frankrijk elke gelegenheid aangegrepen om de werkdag in te ruilen voor een middagje wijn met kaas op het terras. Qua stakingsbereidheid behoort de rebelse republiek tot de Europese top. En in economisch opzicht is het land van de zure wijnen, stinkende kazen en trommelvliesslopende chansons een middeleeuws eiland van beschermd ondernemen in het verder vrij economisch-liberale continent. Of het nou gaat om de (spoor)wegen, energievoorziening of de media. Invloed van buiten de landsgrenzen is uit den boze. Voor een niet-Fransman is het nog makkelijker om een keppel-shop in de Gazastrook te beginnen dan een krantenkiosk in Parijs.

Fort Frankrijk

Zeventig procent van de Franse bevolking steunt de staking. Slechts 30% heeft vertrouwen in de overheid (Volkskrant, 29-1-2009). In Nederland is dit maar liefst 76%. Of dit vertrouwen tijdens de huidige crisis ook omgezet wordt in betere prestaties, is niet te zeggen. Vast staat wel dat de Nederlanders door hun uitgesproken vertrouwen en hun houding van doorwerken in plaats van staken, de eigen economie en dus zichzelf ondersteunen. Dit in tegenstelling tot de Fransen. Onze mediterrane makkers zijn zo druk bezig om de economische ruïne die Fort Frankrijk heet voor de sloop te behoeden, dat ze niet doorhebben dat ze zelf de slopershamer hanteren.