maandag 24 november 2008

Monastir

Tunesië, dat is het land van.., tja, het land van wat? Het grootste kenmerk van het land is misschien wel het feit dat er geen kenmerken zijn, en het land doorgaans als de grote grijze muis wordt gegooid op de hoop van standaard vakantiebestemmingen rond de Middellandse Zee. Aan ROLTRAP de taak om deze façade van onzichtbaarheid voor u op te lichten en u te informeren en wellicht enthousiasmeren over dit diverse en verassende land. Allereerst te beginnen met de regio Monastir, het meest ontwikkelde en toeristische gedeelte van het land, op slechts 3 uur vliegen van Nederland.

Dit gebied is de Costa Brava van de Afrikaanse Middellandse Zeekust. Onooglijke hotel gedrochten, een overdadig uitgaansleven, nagebouwde monumentale bezienswaardigheden en hele volksstammen van roodverbrande, rond de klok drinkende Russen en Engelsen; voor iedereen die het in oorden als Benidorm en Alanya naar zijn zin heeft zal deze regio in eerste instantie ook aanvoelen als een warm bad.

Geen transfertijd

Een groot voordeel van Monastir zijn de korte transfertijden vanaf het vliegveld. Geen uren in de bus zoals in bv. Turkije, maar letterlijk tegenover de ingang van het vliegveld, parallel aan de landingsbaan, kun je je 5 minuten na de landing al laten neerploffen aan de bar en je met je 24 uur all-in bandje laten vollopen. Deze strook hotels, met de prachtige verzamelnaam Skanes, is geen aanrader tenzij je een vliegtuigspotter bent of een genetische aangeboren afwijking hebt om altijd je terugvlucht te missen.

Even naar het oosten ligt de stad Monastir. Geen overdaad aan gouden stranden en 5 sterren bunkers, maar wel een prachtige oude binnenstad met een levendige medina en een fabuleus fort, meermaals gebruikt voor diverse grote films.

Sousse

Meer naar het noordwesten ligt het toeristisch zwaargewicht Sousse. Eerder een stad dan een badplaats, met wederom een authentieke medina, maar ook een bonte verzameling hotels. Het aanbod varieert hier van bescheiden stadshotels tot zeer luxueuze en stijlvolle, direct aan het strand gelegen paleisjes. Opmerkelijk zijn enkele goedkope, megalomane hotels, die van het strand worden gescheiden door een drukke weg en aan een wedstrijdje ‘wie heeft de lelijkste jaren-70 lobby?’ lijken mee te doen. Sousse is het epicentrum van toeristisch Tunesië en de enige plaats met een uitbundig en zeer liberaal uitgaansleven.

Hammamet

Verder naar het noorden bevinden zich Hammamet en Hammamet Yasmine. Twee rustigere familiebestemmingen met eigenlijk louter hotels. Om de argeloze westerling toch nog iets van vermaak mee te geven zijn hier een pretpark en een kunstmatige medina uit de grond gestampt (u weet wel, net echt maar dan zonder al die irritante locals die u lastig vallen om te proberen hun familie te onderhouden..).

Noord-Afrikaans Disneyland

De reis eindigt bij het pittoreske havendorpje Port-el-Kantaoui, het Saint-Tropez van Tunesië. Ondanks dat de gehele haven in de jaren negentig kunstmatig is aangelegd, en er geen visserboot is te zien maar slechts zeilboten van de westerse en Tunesische elite, is dit stukje Noord-Afrikaans Disneyland zeker een bezoek waard. Het is goed flaneren langs het haventje, er zijn leuke terrasjes en enkele uitstekende (vis) restaurants. Ook het achterliggende dorpje is kunstmatig maar keurig verzorgd, fleurig en doet gezellig aan met de leuke tuinen en lage hotels. Ook hier is het prachtige strand nooit ver weg. Port-el-Kantaoui is het kunstmatige maar rustige alternatief voor wie de massa van Sousse wil mijden. Zo is er toch nog bijna wat voor ieder wat wils aan de Noord-Afrikaanse Costa del Sol!

zondag 25 mei 2008

ROLTRAP tegen de klap

Vanaf de dag dat ik aan de macht kom in ons kleine aardappel-groente-vlees staatje, gaan er een aantal zaken drastisch veranderen. Een van de eerste dingen die ik ga doen is het verruimen van de openingstijden van winkels en de horeca naar 24 uur per dag 7 dagen per week. Voor ieder normaal werkend mens, en dat zijn in de regel toch de mensen die het geld uitgeven, zijn deze tijden nog absurder dan de oude sluitingstijden van de Britse pubs.

Want welke arbeider ziet na zijn werk, de ellenlange, door gesloten spitsstroken tot astronomische lengtes opgestuwde files, en legio seinstoringen nog kans om naar de buurtsuper te gaan om de bammetjes voor de volgende dag aan te schaffen? Laat staan de verstopte binnenstad te bereiken. En welk werkend mens zit er nou op te wachten om elke zaterdag verplicht te moeten doorbrengen in C&A en HEMA samen met de rest van het werkende koopvee? Om maar te zwijgen over de nachtbrakers onder ons die de nacht mogen doorwerken, en dus slapen wanneer wij overdag de Spits zitten te lezen op kantoor. Neen, naar Amerikaans model mag alles 24/7 openblijven, van de groentejuwelier in Amsterdam Oud-Zuid tot aan de buurtboerderij in Dronten. Protesterende extremisten uit de bijbelbelt kunnen kiezen tussen conformeren of emigreren.

Ook de subsidies gaan op de schop. Aangezien er bij de doorsnee toneel uitvoering meer mensen op het podium staan dan er in de zaal zitten, en er voor die drie man en een halve paardekop gemiddeld een halve rijksbegroting per kaartje wordt bijgelegd, is de tijd gekomen voor de massa om ook te mogen mee profiteren deze hedendaagse corrputie. Door het Rijk gesponsorde voetbalkaartjes voor maximaal 5 euro lijkt mij niet meer dan fair. Uiteraard geen accijns meer op alcohol en tabak, en een algehele legalisering van vuurwerk verkoop en afsteken gedurende het hele jaar (ok vooruit, geen lawinepijlen verkoop aan kinderen onder de 6 jaar, maar daar moet het dan ook bij blijven).

Maar nog voordat deze maatregelen van groots staatsbelang worden genomen, wordt er absolute prioriteit gegeven aan ergenis nummer 1: klapfietsen. Je staat in de drukke trein, op het punt om uit te stappen met je nette werkpakketje of flitsende nieuwe witte zomer outfit aan en dan gebeurt het. Niet in een vlaag van verstandsverbijstering maar als in een nauwkeurig geregisserde operatie, staat er een tot dan toe onzichtbaar hoopje windjack dragend vinex-ellende op, en begint dit lijdend onderwerp met het systematisch uitklappen van zijn object. Dit tot onmetelijk grote ergenis van de medepassagiers, en voordat je er erg in hebt is de vreedzame hal van de wagon veranderd in een kruitvat. Vluchtende massa’s passagiers proberen wanhopig de modderige en roestige ros te ontwijken, maar voordat je er erg in hebt is je steriele witte pak verrijkt met een zebra look.

Mijn voorstel is om de actieve en zo mogelijk ook passieve gebruikers van dit onding met onmiddelijke ingang gedwongen mee te laten doen aan een professionele wielerkoers van minimaal 300 kilometer lang (met hun klapapparaat uiteraard), en voor elke minuut die ze later binnenkomen dan de winnaar mogen ze een week lang hun doorzon-apparaat niet gebruiken. Dit op straffe van minimaal 1000 euro per dag, dan kan ik eindelijk ook weer eens een kaartje kopen voor een voetbalwedstrijd van mijn favoriete club.

vrijdag 18 april 2008

Met de vlam in de pan

Afgelopen week was eigenlijk de week van het vlammetje. Het vlammetje onderscheidde zich de afgelopen dagen door middel van zijn aanwezigheid, veelzijdigheid, wispelturige gedrag, en het vermogen om wereldwijd op te duiken op die plekken waar net een armoedige charter vol met triggerhappy fotografen was geland.

Er was een vlammetje dat, onder toeziend oog van grootvader Mao, veel moest reizen om vrede te brengen over de hele wereld, maar daar niet in slaagde omdat er continue met vlaggen zwaaiende mensen probeerden om het te doven, en daar wonderwel in slaagden. Sterker nog, als voor elke keer dat dit vlammetje op zijn mislukte zegetocht werd gedoofd er ergens anders op de aarde een vlammetje zou worden aangestoken, dan zouden er nu twee zonnen in het heelal zijn.

Een ander vlammetje sloeg in het kader van het 'Think global, act local' principe in de pan voor het oog van niet de wereldpers maar een paar Gruningse dorpsjournalisten. Terwijl tijdens Groningen-Ajax de groene kathedraal in lichterlaaie stond, en de helft van de toeschouwers bezig was een bed te reserveren voor een behandeling in Beverwijk, zaten de spelers waarschijnlijk al veilig in de kleedkamer aan de zuurstof. Toen het vlammetje ontdekte dat uitgerekend de spelers en niet de supporters niet meer verder wilden, heeft het de eer maar aan zichzelf gehouden en is als een nachtkaars uitgegaan, mede mogelijk gemaakt door de Groningse brandweer en een haperende brandspuit.

Vlammen wil ook Silvio Berlusconi nog een keer in het Italiaanse parlement. Daar is de vlam overigens al bijna 62 keer in de pan geslagen sinds het einde van de oorlog, en dus met al deze kabinetscrises tezamen, mag het Italiaanse parlement doorgaan voor een waar politiek inferno. Waar John McCain voortdurend wordt aangevallen op het feit dat hij al heeft lopen vlammen in Vietnam en te oud zou zijn, mag de even zo oude, opgespoten mediterrane variant van pop Ken, Silvio Berlusconi, nog steeds het heilige vuur ongestoord aanwakkeren in de spellonken van de Italiaanse samenleving. Samen met zijn nieuwe vlam Alessandra 'kleindochter van' Mussolini overigens.

Zojuist ging het laatste nieuws over het Olympische vuur weer als een lopend vuurtje over de wereld. Om dit vlammetje te bewaken waren er in New Delhi 15.000 politiemensen op de been, en was de Chinese ambassade met prikkeldraad, hekken en veiligheidskordons verworden tot een vesting. Als een vlam van vrede en vereniging al zo bewaakt moet worden, hoe moet het dan met de beveiliging van iets minder vredelievende zaken? Wanneer dit zo door gaat dan moet de halve krijgsmacht uitrukken om het vege lijf te redden van de ongelukkige speler die tijdens het EK voetbal komende zomer de bal bij een penalty de tribune in jaagt. U begrijpt het, ondergetekende komt er niet meer uit, maar gaat zichzelf nu eens verwennen met een lekkere snack uit de frituurpan, en u raadt het al, dit zal geen bitterbal zijn!

zaterdag 19 januari 2008

Kleutershowbiz

Er is één ding erger dan het Eurovisie Songfestival, en dat is het Eurovisie Junior Songfestival. Uit de kluiten gegroeide, opgepimpte, metroseksuele kleuters die onder het mom van de europeanisering door hun ouders op de bühne worden getrapt om hun niet geleefde dromen waar te maken. Geaccepteerde kindermishandeling.

In de jaren 50 en 60, toen het televisie tijdperk eigenlijk nog moest beginnen was het Eurovisie Songfestival een fenomeen. Hele volksstammen overvielen de, op dat moment ongelukkige, eigenaren van een van de weinige televisietoestellen in de straten, om samen kippenvel te krijgen van het openingslied en deze internationale zangstrijd te aanschouwen. Het Eurovisie Songfestival vertegenwoordigde een unieke strijd tussen de diverse Europese landen, die zoveel verder ging dan een simpel zangwedstrijdje. Het was een mogelijkheid om eindelijk beelden te zien van die vreemde en verre landen en talen. U leest het goed, talen, want in die tijd werd alles nog in de oorspronkelijke taal gezongen. Winnaars namen moeiteloos plaats in het rijtje van grootheden dat gouden medailles op de spelen of een Nobel prijs had gewonnen.

Hoe anders is dat vandaag de dag. Los van het feit dat iedere idioot die ooit door de eerste voorronde van Idols is gekomen zich capabel acht om ons land te vertegenwoordigen, is het een groot gelikt circus geworden, waarbij zelfs de Amerikaanse presidentsverkiezingen nog schril afsteken. Het is dat er onderaan het scherm nog vlaggetjes staan, want alle melodietjes, artiesten en teksten zijn verworden tot dezelfde misselijkmakende poppen show, met als dieptepunt het feit dat ‘de grote landen’ altijd verzekerd zijn van deelname omdat ze een paar eurotje’s extra in deze muzikale farce steken . Op zich is er niks mis met een paar volwassenen die zichzelf op deze manier voor lul willen zetten, en de kijkcijfers laten dan ook zien dat niemand er echt wat om geeft.

Dramatisch wordt het echter met het Junior Songfestival, waarbij kinderen noodgedwongen hetzelfde lot moeten ondergaan. Kleine kinderen die buiten zouden moeten spelen worden bijna letterlijk door hun ouders de trap af getrapt, en gaan na een make-over het kunstje van de volwassenen nog een keer nadoen. Terwijl pappa zich overdag drukt maakt over het feit dat er plastic bekertjes voor de koffie op het werk worden gebruikt en er sportschoenen worden gemaakt door Bengaalse jongetjes van negen jaar oud, zit mama met hun tien jarige dochter in de wachtkamer bij de plastische chirurg om de eerste liposucties en botoxbehandelingen nog voor het eerste grote optreden af te handelen, omdat dochterlief anders niet professioneel genoeg overkomt bij de stemmers in Duitsland. En ze worden steeds jonger, nog even en de eerste foetus wordt gecontracteerd voor de voorronde van 2010.

Kinderen voor Kinderen taferelen met onschuldige dansjes zijn ook vervangen door professionele shows, want als Britney Spears het op haar 16e al kon, moet het op je tiende ook wel kunnen. We weten allemaal wat er van Britney terecht is gekomen. Het lijkt me overduidelijk dat al deze volwassen kleuters linea recta terug moeten worden gestuurd naar de zandbak, waar ze weer lekker kunnen spelen met door hun Aziatische leeftijdgenootjes vervaardigde prullaria. Mits deze gifvrij zijn uiteraard, want anders kunnen ze volgend jaar niet meer worden gecontracteerd voor mijn favoriete voetbalclub.

Hongaarse Helden

Pas geleden zegde Hongarije het astronomische aantal van maar liefst 20 militairen toe om ‘onze jongens’ in Uruzgan te steunen dan wel te vervangen. Gegniffel alom in de publieke opinie; 20 man, er lopen toch alleen al in Lelystad meer stadswachten rond? Het is echter wel een nobel gebaar, zeker van een land dat zelf nog maar net bekomen is van decennia communistische terreur, en momenteel een politieke crisis doormaakt. Maar het kan nog extremer. Bangladesh is straatarm, een politieke slangenkuil en heeft met meer overstromingen te kampen dan Geert Wilders met doodsbedreigingen (het is namelijk net Nederland; een rivierdelta, maar dan zonder deltawerken, duinen en afsluitdijk). En ondanks al deze misère, levert het land toch aanzienlijke aantallen militairen aan de VN.

De 20 Hongaren moeten niet als een aanfluiting, maar als een aanmoediging worden gezien. Sterker nog, het zou Nederland sieren als het zelf ook een kleine, tactische troepenmacht van slechts 10 man zou inschakelen om de volgende zaken aan te pakken:

Soldaat 1: Friesland; voordat de VOC mentaliteit weer kan worden uitgedragen eerst maar eens de op handen zijnde Friese revolutie de kop indrukken: permanent toezicht bij thuiswedstrijden van Heerenveen om het nieuwe verbod op het Friese volkslied na te leven.

Soldaat 2: Limburg; als we dan toch bezig zijn, een toezichthouder voor tijdens het carnaval om aangeschoten, rebellerende vlaaien ervan te weerhouden een volksopstand te starten.

Soldaat 3: België; rituele vlagverbrandingen, wederzijdse pesterijen en incompetente politici: de Vlaams-Waalse burgeroorlog staat op het punt van uitbreken.

Soldaat 4: Corsica; lang niets van gehoord, maar het blijven Fransen, dus een soldaatje om voorgoed de bom te bannen.

Soldaat 5: Oost Turkije; het recente bezoek van de enge Condoleeza Rice heeft waarschijnlijk net niet alle oorlogsgezinde Turken en Koerden voorgoed kunnen wegjagen.

Soldaat 6: Moskou; iemand moet Poetin ervan weerhouden om de nationale schaakclub te elimineren.

Soldaat 7: Tibet; de Chinezen hebben honger naar macht, wie zegt dat de Tibetanen niet de volgende prooi zijn (Chinezen eten alles met poten, behalve een tafel).

Soldaat 8: Cuba; wie waarborgt de kwaliteit van de Havanna’s als El Commandante straks het loodje legt?

Soldaat 9: Disneyland; Oom Dagobert schijnt een militaire coup voor te bereiden.

Soldaat 10: Die zetten we lekker voor de redactie van ROLTRAP neer, want zoveel onzin moet wel tot enkele stenengooiers leiden!

Vinex Vervuiling

Zoetermeer, Schiedam, Pijnacker, Hoofddorp, Wijchen, Lelystad, Mijdrecht, Houten, Dronten, Vleuten, Ridderkerk, Rijswijk, Nootdorp, Leiderdorp, Delfzijl, Helmond, Purmerend, Stadskanaal en Emmen: en zo zijn er nog wel tientallen bewoonde begraafplaatsen in Nederland op te noemen. Onsmakelijke stedenbouwkundige vinex uitspattingen, bewoond door enclaves consumptiemaatschappijslaven. Deze oorden zouden er na een gericht clusterbombardement, een aardbeving van minimaal 7.0 op de schaal van Richter of een Oudhollandse overstroming niet op achteruit maar op vooruit gaan. De architecten en verantwoordelijke beleidsmakers voor deze ‘aandachtsgemeentes’ stonden op zijn zachtst gezegd niet vooraan in de rij toen het grote verstand werd uitgedeeld.

Het summum van deze hedendaagse wanhoop is toch wel het liefelijke Capelle aan de IJssel. Dit 21e eeuwse getto onder, of liever gezegd in de rook van Rotterdam staat model voor dit rijtjeshuizenfestijn. Capelle heeft de hoofdprijs gewonnen, omdat er hier niet eens een poging is gedaan om de kantoorbunkers van het leefhutjesgeweld te scheiden teneinde de bewoners nog enigszins het gevoel te geven dat ze voor woongenot hebben gekozen. Nee, in Capelle zijn snelweg, woongebieden en werkplekken gebroederlijk naast elkaar gelegd, om zo de Dutch Dream te verwezenlijken. Drie maal treurigheid ten top, en tegen het decor van een druilerige Nederlandse ‘Indian Summer’ regendag begint zich al helemaal een inferno af te tekenen.

Lowlands in Wassenaar

Maar, ondergetekende en hopelijk ook u moeten de martelaren die hier vegeteren dankbaar zijn. Zonder hen zou het leven in wel daartoe bestemde woongebieden ondragelijk zijn. Alle mensen in de binnensteden, gewilde stadswijken en lommerrijke villabuurten; een regelrecht ‘als in een blik sardientjes’ scenario. De bevolkingsdichtheden van wijken als de Jordaan, de Pijp en de historische stadscentra zouden weer 18e eeuwse recordhoogtes halen. Villa wijken in Wassenaar en het Gooi worden Lowlandsachtige vluchtelingenkampen, maar dan zonder muziek, en de grachten van middeleeuwse binnensteden zouden naar het huidige Indiaas-Aziatische model weer dienst doen als open riool (de rondvaarten worden er wel een stuk unieker door). Parkeervergunningen in de steden zouden voor tonnen worden geveild bij Christie’s, en iedereen die zijn mp3 speler boven de 6 decibel zet opgepakt worden voor geluidsoverlast.

Soldaat van Oranje

U leest het, dit soort scenario’s wens je je buurlanden toe, maar niet je eigen vaderland. Daarom mogen we blij zijn met al die gnoompjes die elke dag weer met hun gnoomautomobieltjes afreizen naar hun gnoomgehuchtjes om hun gnoomleventjes te leiden. Het zijn de inwoners van bovenstaande enclaves die het leven voor de rest nog enigszins dragelijk maken. Dus leve de troosteloze woonkernen, en mocht u uzelf er ooit op betrappen er te gaan wonen, wees u bewust van het feit dat u een redder van de Nederlandse cultuur bent, de hedendaagse Soldaat van Oranje, en dat als iemand die koninklijke onderscheiding dit jaar verdient, u dat wel bent!

Nederland Kennisland

De Haagse binnenstad komt langzaam tot leven. Het met campingstoeltjes en fleece truien bewapende oranje klapvee heeft zich in dikke rijen langs de route opgesteld. Menig Staphorster schuwt hierbij het betere ellebogenwerk niet om ook maar geen moment te hoeven missen van het aanstaande spektakel. Het geluid zwelt aan, de parade nadert en alle met bonuspunten bij elkaar gespaarde vlaggetjes gaan de lucht in, in afwachting van het verwachte machtsvertoon . Wanneer echter het staatshoofd met haar Roma-Mercedes (Oost Europees voor paard en wagen) de hoek om komt, druipt de enorme teleurstelling af van de gezichten van menig bijbelbelt inboorling, en lijkt de onwetende buitenstaander zich plots in de 18e eeuw te wanen.

We schrijven Prinsjesdag 2007. De dag waarop de Nederlandse regering haar plannen voor het komende jaar ontvouwt. Maar ook een dag waarop het land zich kan profileren als een van de meest welvarende naties ter wereld. Een van de koplopers op het gebied van innovatie en kennis, aldus het Haagse volkscongres. En waarmee manifesteert het land zich? Met een prehistorisch schouwspel bestaande uit nota bene enkele autonome Friese paarden en een in de hofstallen wegkwijnend, pooierig rijtuigje van 200 jaar oud. Stelt u zich een soortgelijke situatie voor: het is 500 v.C. en de Romeinen hebben zojuist weer een legertje Germaanse barbaren over de kling gejaagd en houden een feestelijke overwinningsparade in hartje Rome. Zouden ze zich dan ook verkleden als Neanderthalers en op de rug van een mammoet het Colosseum binnenhobbelen om hun macht te tonen?

Communistisch Wapengekletter

De zogenaamde schurkenstaten pakken het wat dat betreft een stuk professioneler aan. In Iran werden, ondanks de internationale isolatie en een in coma liggende economie, op de dag van de revolutie weer alle registers opengetrokken. Terwijl de president weer ouderwets stond te schuimbekken tegen de westerse consumptiemaatschappij trok een onuitputtelijke stroom aan geavanceerd wapengeweld aan hem voorbij tijdens het grote feestdefilé. En in Noord Korea, waar een rat leeft als een koning vergeleken met de gemiddelde inwoner, worden tijdens de grote parades de verplicht aanwezige toeschouwers getrakteerd op een bont schouwspel van feeërieke massa dansjes en communistisch wapengekletter. India en Pakistan, al dan niet aangespoord door hun bitch-fight over Kasjmir, laten ook meerdere malen per jaar weten goed te hebben ingekocht bij de Amerikaanse wapenboeren.

Doornroosje

Het is opmerkelijk dat de landen die onderaan de globale welvaart top-40 bungelen zich tijdens plechtigheden willen manifesteren als innovatief en technisch groeiend, en landen behorende tot de Champions League van het grote kapitaal zoals Nederland en Engeland, terugvallen op doornroosjeachtige taferelen. Misschien is de laatste categorie zich bewust van haar afnemende invloed op het wereldtoneel, en grijpt daarom terug op pracht en praal uit het slaafrijke verleden. Oplettendheid is geboden, want het zelfbenoemde innovatieve kennisland is hard aan het solliciteren naar een bijrol achter de coulissen.

Volgend jaar dus de hele Utrechtse baan reserveren voor één grote orgie van tanks en lange afstandsraketten, inclusief angstig laag overvliegende Eurofighters met rood-wit-blauwe rook. Uiteraard wel allemaal lopend op biobrandstof en waterstof, want het moet wel innovatief blijven.

Het Wilde Noorden

Ruim tien jaar nadat Hong Kong als een van de laatste, er daadwerkelijk toe doende koloniën, door aspirant-koning-voor-het-leven Prins Charles namens de Britten werd teruggegeven aan de partijbonzen in Beijing, lijkt er een nieuw soort kolonialisme te verschijnen aan de ‘noordelijke’ horizon.
Werden in de goede oude tijd de wereldzeeën nog afgestruind op zoek naar exotische specerijen, katoen, goud en ongelimiteerde voorraden slaven, vandaag de dag, ondanks dat slaven nog bestaan (zij het dat ze nu 50 cent per dag verdienen en uit China, India of Bangladesh komen) en er dagelijks nog duizenden kolonisten de amazone intrekken op zoek naar goud, lijkt het gerevitaliseerde kolonialisme zich vooral te bekommeren om het zwarte goud onder de Noordpool.

Moedertje Rusland claimde vorige week met een Titanicachtige missie als eerste een deel van de Noordpool middels het planten van een metalen vlag op 4200 meter diepte onder de ijskap, en sindsdien lijkt er een ware titanenstrijd te zijn losgebarsten om het laatste stukje wilde westen in het noorden. Door het versnelde smelten van de ijskap (mede mogelijk gemaakt door de hele westerse wereld in het algemeen, en nieuwkomers als China en India in het bijzonder) wordt deze binnenkort dun genoeg om het winnen van de immense olie voorraden rendabel te maken. De Russen, tot op het bot gefrustreerd vanwege de teloorgang van hun communistische imperium, zien dit als een uitgelezen mogelijk om hun greep op de energiemarkt te verstevigen, en nog iets van de grandeur van een wereldmacht te behouden in de toekomst.

Aangezien er ergens in noord Rusland een ondergronds klifje schijnt te lopen dat via via uitkomt in de buurt van de Noordpool, leek het de energie firma Poetin & Co meer dan gerechtvaardigd om dan gelijk maar een gebied ter grootte van 29 keer Nederland te claimen. De surrogaat Amerikanen uit Canada konden natuurlijk niet achterblijven, en hebben de bouw van een nieuwe haven en militaire bases aangekondigd, teneinde de slag niet te missen bij deze arctische uitverkoop. Ook de Denen kwamen tot de conclusie dat het immense Groenland alleen niet genoeg was, en waren ook toe aan een nieuwe inkomstenbron om de uitkeringen van werkenloze cartoonisten ook in de toekomst veilig te stellen. Het zal niet lang meer duren voordat een hele batterij bananenrepublieken en schurkenstaten met behulp van door het rode kruis gefinancierde sloepen zich delen van de Noordpool gaan toe eigenen, en er gaan zelfs al geruchten dat vanuit Disneyland Mickey Mouse hoogstpersoonlijk met een snorkel op weg is om de kas van Oom Dagobert te kunnen spekken met de broodnodige oliedollars.

Het vlaggenplantfestijn op de Noordpool is in volle hevigheid is losgebarsten, en Nederland kijkt, net als de overige `traditionele` koloniale machten, weer eens toe vanaf de zijlijn. Terwijl de lokale Prada- en Armani boeren in Moskou, Kopenhagen, en Toronto, al hardop zitten te dromen over welk type Ferrari ze nu weer gaan kopen na de nieuwe invasie van oliemiljardairs, moet de lokale middenstand in de PC-Hooft hopen op een incidentele uitspatting van mevrouw Snijder, Babel of de vrouw van de penningmeester van Ajax. Om deze tot armoede gedoemde ondernemers de winter door te helpen, en teneinde een schandelijke uitdunning van de Nederlandse enclaves in Dubai en Malaga te voorkomen, is onmiddellijke actie van de regering vereist. Er moet een reddingsmissie worden opgezet, waarbij een nieuwe Nederlandse onderzoeks armada tot stand komt. Deze visualisatie van de nieuwe vaderlandsche expansiedrift moet zo snel mogelijk een onderzeeër onder de ijskap sturen en er zorg voor dragen dat de Nederlandse vlaggetjes komend jaar niet in alleen Scheveningen maar ook op de bodem van de Noordpool te zien zijn.

Om de VOC mentaliteit toch nog enigszins te behouden, kunnen de meest riskante posities uiteraard worden uitbesteed aan een groep onderbetaalde Polen, dan wel Vietnamezen. Mocht de missie falen en de duikboot het gat in het ijs niet meer kunnen terugvinden, dan haalt Nederland als koloniale macht van de 2e generatie toch nog het wereldnieuws met een Koerskachtige publiciteits campagne (alle publiciteit is goede publiciteit) en blijft het aantal Hollandse body-bags dat de Nederlandse regering moet ophalen ook beperkt. Zo kan Nederland toch nog meedoen aan het onderzeese, nieuw koloniale, arctische olie uitverkoopfestijn. En terecht, want de Nederlandse vlag wappert immers al decennia fier onder de zeespiegel!

(c) ROLTRAP 2013 - redactie.roltrap@yahoo.com